duo
Latín
duo | |
clásico (AFI) | [ˈdʊ.ɔ] ⓘ |
símbolos | II |
rima | u.o |
Numerales latinos | |||
← I | II | III → | |
---|---|---|---|
Cardinal: | duo | ||
Ordinal: | alter secundus | ||
Distributivo: | bīnī | ||
Adverbial: | bis |

Lupa Capitolina lactat fratres duos, Romulus et Remus - Luperca amamanta a los dos hermanos, Rómulo y Remo
Etimología
Del protoitálico *duō-, y este del protoindoeuropeo *du-o-h₁. Compárese el hitita tān ("por segunda vez"), el luvita jeroglífico twa/i-, el sánscrito द्व (dvá) y el griego antiguo δύο (dúo).[1]
Adjetivo cardinal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | ||||
Nominativo | duo | duae | duo | |||
Acusativo | duōs duo |
duās | duo | |||
Genitivo | duōrum | duārum | duōrum | |||
Dativo | duōbus | duābus | duōbus | |||
Ablativo | duōbus | duābus | duōbus |
- 1
- Dos (2).
Información adicional
|
|
|
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008). Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-16797-1.
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.