cieo
Latín
    
| cieō | |
| clásico (AFI) | [kɪ.ɛ.oː] | 
| variantes | ciō | 
| rima | i.e.o | 
Etimología
    
Del protoitálico *ki-eje-(?), y este del protoindoeuropeo kei(h₂)-.[1] Compárese el griego antiguo κινέω (kineō) ("poner en movimiento"). Cieō se dejó de usar en el latín clásico y fue reemplazado por su frecuentativo citō, -āre (con el mismo significado).
Verbo transitivo
    
presente activo cieō, presente infinitivo ciēre, perfecto activo cīvī, supino citum.
- 1
- Poner en movimiento, agitar.
- Sinónimo: citō
 
- 4
- Invocar.
- 5 Derecho
- Designar.
Conjugación
    
Flexión de cieōsegunda conjugación, perfecto con v
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | cieō | ciēs | ciet | ciēmus | ciētis | cient | 
| imperfecto | ciēbam | ciēbās | ciēbat | ciēbāmus | ciēbātis | ciēbant | |
| futuro | ciēbō | ciēbis | ciēbit | ciēbimus | ciēbitis | ciēbunt | |
| perfecto | cīvī | cīvistī | cīvit | cīvimus | cīvistis | cīvērunt, cīvēre | |
| pluscuamperfecto | cīveram | cīverās | cīverat | cīverāmus | cīverātis | cīverant | |
| futuro perfecto | cīverō | cīveris | cīverit | cīverimus | cīveritis | cīverint | |
| pasivo | presente | cieor | ciēris, ciēre | ciētur | ciēmur | ciēminī | cientur | 
| imperfecto | ciēbar | ciēbāris, ciēbāre | ciēbātur | ciēbāmur | ciēbāminī | ciēbantur | |
| futuro | ciēbor | ciēberis, ciēbere | ciēbitur | ciēbimur | ciēbiminī | ciēbuntur | |
| perfecto | citus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | citus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | citus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | cieam | cieās | cieat | cieāmus | cieātis | cieant | 
| imperfecto | ciērem | ciērēs | ciēret | ciērēmus | ciērētis | ciērent | |
| perfecto | cīverim | cīverīs | cīverit | cīverīmus | cīverītis | cīverint | |
| pluscuamperfecto | cīvissem | cīvissēs | cīvisset | cīvissēmus | cīvissētis | cīvissent | |
| pasivo | presente | ciear | cieāris, cieāre | cieātur | cieāmur | cieāminī | cieantur | 
| imperfecto | ciērer | ciērēris, ciērēre | ciērētur | ciērēmur | ciērēminī | ciērentur | |
| perfecto | citus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | citus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | ||
| singular | ciē | ciētō | ciētō | ciēre | ciētor | ciētor | |
| plural | ciēte | ciētōte | cientō | ciēminī | — | cientor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | ciēre | cīvisse | citūrus -a,-um esse | ciērī | citus -a,-um esse | citum īrī | |
| participios | ciēns (cientis) | — | citūrus -a,-um | — | citus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| ciendum | ciendī | ciendō | ciendus -a,-um | citum | citū | ||
Referencias y notas
    
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 113/114. ISBN 978-90-04-16797-1
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.