lugeo

Latín

lūgeō
clásico (AFI)	[ˈluː.gɛ.oː]
rima	u.ɡe.o

Etimología

Del protoitálico *loug-eje-, y este del protoindoeuropeo *loug-eie- ("tragar").[1] Compárese el irlandés antiguo loingid ("comer") y el griego antiguo λυγγανώμενον (lygganómenon, "sollozar") y λύζω (lýdzo) ("tener hipo").[1]

Verbo intransitivo

presente activo lūgeō, presente infinitivo lūgēre, perfecto activo lūxī, supino lūctum.

1: Lamentarse.

2: Estar de luto.

Verbo transitivo

3: Deplorar.

Conjugación

Flexión de lūgeōsegunda conjugación, perfecto con s, intransitivo

indicativo		singular			plural
indicativo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	lūgeō	lūgēs	lūget	lūgēmus	lūgētis	lūgent
	imperfecto	lūgēbam	lūgēbās	lūgēbat	lūgēbāmus	lūgēbātis	lūgēbant
	futuro	lūgēbō	lūgēbis	lūgēbit	lūgēbimus	lūgēbitis	lūgēbunt
	perfecto	lūxī	lūxistī	lūxit	lūximus	lūxistis	lūxērunt, lūxēre
	pluscuamperfecto	lūxeram	lūxerās	lūxerat	lūxerāmus	lūxerātis	lūxerant
	futuro perfecto	lūxerō	lūxeris	lūxerit	lūxerimus	lūxeritis	lūxerint
pasivo	presente	—	—	lūgētur	—	—	—
	imperfecto	—	—	lūgēbātur	—	—	—
	futuro	—	—	lūgēbitur	—	—	—
	perfecto	lūctum^* est (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	lūctum^* erat (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum)
	futuro perfecto	lūctum^* erit (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
subjuntivo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	lūgeam	lūgeās	lūgeat	lūgeāmus	lūgeātis	lūgeant
	imperfecto	lūgērem	lūgērēs	lūgēret	lūgērēmus	lūgērētis	lūgērent
	perfecto	lūxerim	lūxerīs	lūxerit	lūxerīmus	lūxerītis	lūxerint
	pluscuamperfecto	lūxissem	lūxissēs	lūxisset	lūxissēmus	lūxissētis	lūxissent
pasivo	presente	—	—	lūgeātur	—	—	—
	imperfecto	—	—	lūgērētur	—	—	—
	perfecto	lūctum^* sit (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	lūctum^* esset (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum)
imperativos		activo			pasivo
imperativos		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	lūgē	lūgētō	lūgētō	—	—	—
	plural	lūgēte	lūgētōte	lūgentō	—	—	—
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		lūgēre	lūxisse	lūctūrus ^-a,-um esse	—	—	—
participios		lūgēns (lūgentis)	—	lūctūrus ^-a,-um	—	lūctum^*	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo	gerundivo	acusativo	dativo/ablativo
		lūgendum	lūgendī	lūgendō	lūgendum^*	lūctum	lūctū
^* Verbos intransitivos o verbos usados intransitivamente solo emplean el participio perfecto pasivo y el gerundivo en construcciones impersonales en el nominativo singular neutro.

Flexión de lūgeōsegunda conjugación, perfecto con s

indicativo		singular			plural
indicativo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	lūgeō	lūgēs	lūget	lūgēmus	lūgētis	lūgent
	imperfecto	lūgēbam	lūgēbās	lūgēbat	lūgēbāmus	lūgēbātis	lūgēbant
	futuro	lūgēbō	lūgēbis	lūgēbit	lūgēbimus	lūgēbitis	lūgēbunt
	perfecto	lūxī	lūxistī	lūxit	lūximus	lūxistis	lūxērunt, lūxēre
	pluscuamperfecto	lūxeram	lūxerās	lūxerat	lūxerāmus	lūxerātis	lūxerant
	futuro perfecto	lūxerō	lūxeris	lūxerit	lūxerimus	lūxeritis	lūxerint
pasivo	presente	lūgeor	lūgēris, lūgēre	lūgētur	lūgēmur	lūgēminī	lūgentur
	imperfecto	lūgēbar	lūgēbāris, lūgēbāre	lūgēbātur	lūgēbāmur	lūgēbāminī	lūgēbantur
	futuro	lūgēbor	lūgēberis, lūgēbere	lūgēbitur	lūgēbimur	lūgēbiminī	lūgēbuntur
	perfecto	lūctus ^{-a, -um} sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	lūctus ^{-a, -um} eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	lūctus ^{-a, -um} erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
subjuntivo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	lūgeam	lūgeās	lūgeat	lūgeāmus	lūgeātis	lūgeant
	imperfecto	lūgērem	lūgērēs	lūgēret	lūgērēmus	lūgērētis	lūgērent
	perfecto	lūxerim	lūxerīs	lūxerit	lūxerīmus	lūxerītis	lūxerint
	pluscuamperfecto	lūxissem	lūxissēs	lūxisset	lūxissēmus	lūxissētis	lūxissent
pasivo	presente	lūgear	lūgeāris, lūgeāre	lūgeātur	lūgeāmur	lūgeāminī	lūgeantur
	imperfecto	lūgērer	lūgērēris, lūgērēre	lūgērētur	lūgērēmur	lūgērēminī	lūgērentur
	perfecto	lūctus ^{-a, -um} sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	lūctus ^{-a, -um} essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
imperativos		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	lūgē	lūgētō	lūgētō	lūgēre	lūgētor	lūgētor
	plural	lūgēte	lūgētōte	lūgentō	lūgēminī	—	lūgentor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		lūgēre	lūxisse	lūctūrus ^-a,-um esse	lūgērī	lūctus ^-a,-um esse	lūctum īrī
participios		lūgēns (lūgentis)	—	lūctūrus ^-a,-um	—	lūctus ^-a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo	gerundivo	acusativo	dativo/ablativo
		lūgendum	lūgendī	lūgendō	lūgendus ^-a,-um	lūctum	lūctū

Referencias y notas

de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 351. ISBN 978-90-04-16797-1

Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.

[vaan-1] Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 351. ISBN 978-90-04-16797-1