iacio
Latín
| iaciō | |
| clásico (AFI) | [ˈja.kɪ.oː] |
| rima | i̯a.ki.o |
Etimología
Del protoitálico *jak-i-, y este del protoindoeuropeo *(H)ih₁-k-(i-).[1] Compárese el hitita pei̯e-ᶻⁱ/pei̯- ("enviar") y el griego antiguo ἵημι (híēmi) ("enviar", "arrojar").[1]
Verbo transitivo
presente activo iaciō, presente infinitivo iacere, perfecto activo iēcī, supino iactum.
- 3
- Proferir.
- Uso: figurativo, dícese de palabras
- 4
- Echar los cimientos, establecer, fundar.
Locuciones
|
Conjugación
Flexión de iaciōtercera conjugación (-io), perfecto con dilatación
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | iaciō | iacis | iacit | iacimus | iacitis | iaciunt |
| imperfecto | iaciēbam | iaciēbās | iaciēbat | iaciēbāmus | iaciēbātis | iaciēbant | |
| futuro | iaciam | iaciēs | iaciet | iaciēmus | iaciētis | iacient | |
| perfecto | iēcī | iēcistī | iēcit | iēcimus | iēcistis | iēcērunt, iēcēre | |
| pluscuamperfecto | iēceram | iēcerās | iēcerat | iēcerāmus | iēcerātis | iēcerant | |
| futuro perfecto | iēcerō | iēceris | iēcerit | iēcerimus | iēceritis | iēcerint | |
| pasivo | presente | iacior | iaceris, iacere |
iacitur | iacimur | iaciminī | iaciuntur |
| imperfecto | iaciēbar | iaciēbāris, iaciēbāre |
iaciēbātur | iaciēbāmur | iaciēbāminī | iaciēbantur | |
| futuro | iaciar | iaciēris, iaciēre |
iaciētur | iaciēmur | iaciēminī | iacientur | |
| perfecto | iactus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | iactus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | iactus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | iaciam | iaciās | iaciat | iaciāmus | iaciātis | iaciant |
| imperfecto | iacerem | iacerēs | iaceret | iacerēmus | iacerētis | iacerent | |
| perfecto | iēcerim | iēcerīs | iēcerit | iēcerīmus | iēcerītis | iēcerint | |
| pluscuamperfecto | iēcissem | iēcissēs | iēcisset | iēcissēmus | iēcissētis | iēcissent | |
| pasivo | presente | iaciar | iaciāris, iaciāre |
iaciātur | iaciāmur | iaciāminī | iaciantur |
| imperfecto | iacerer | iacerēris, iacerēre |
iacerētur | iacerēmur | iacerēminī | iacerentur | |
| perfecto | iactus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | iactus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
| singular | iace | iacitō | iacitō | iacere | iacitor | iacitor | |
| plural | iacite | iacitōte | iaciuntō | iaciminī | — | iaciuntor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | iacere | iēcisse | iactūrus -a,-um esse | iacī | iactus -a,-um esse | iactum īrī | |
| participios | iaciēns (iacientis) |
— | iactūrus -a,-um | — | iactus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| iaciendum | iaciendī | iaciendō | iaciendus -a,-um | iactum | iactū | ||
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 292/293. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.