autumo
Latín
autumō | |
clásico (AFI) | [ˈaʊ.tʊ.moː] |
rima | au̯.tu.mo |
Etimología
Incierta. Tal vez de autem ("pero") (como negō de nec). Se dejó de usar hacia finales del periodo republicano.[1]
Verbo transitivo
presente activo autumō, presente infinitivo autumāre, perfecto activo autumāvī, supino autumātum.
Conjugación
Flexión de autumōprimera conjugación, perfecto con v
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | autumō | autumās | autumat | autumāmus | autumātis | autumant |
imperfecto | autumābam | autumābās | autumābat | autumābāmus | autumābātis | autumābant | |
futuro | autumābō | autumābis | autumābit | autumābimus | autumābitis | autumābunt | |
perfecto | autumāvī | autumāvistī | autumāvit | autumāvimus | autumāvistis | autumāvērunt, autumāvēre | |
pluscuamperfecto | autumāveram | autumāverās | autumāverat | autumāverāmus | autumāverātis | autumāverant | |
futuro perfecto | autumāverō | autumāveris | autumāverit | autumāverimus | autumāveritis | autumāverint | |
pasivo | presente | autumor | autumāris, autumāre |
autumātur | autumāmur | autumāminī | autumantur |
imperfecto | autumābar | autumābāris, autumābāre |
autumābātur | autumābāmur | autumābāminī | autumābantur | |
futuro | autumābor | autumāberis, autumābere |
autumābitur | autumābimur | autumābiminī | autumābuntur | |
perfecto | autumātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | autumātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | autumātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | autumem | autumēs | autumet | autumēmus | autumētis | autument |
imperfecto | autumārem | autumārēs | autumāret | autumārēmus | autumārētis | autumārent | |
perfecto | autumāverim | autumāverīs | autumāverit | autumāverīmus | autumāverītis | autumāverint | |
pluscuamperfecto | autumāvissem | autumāvissēs | autumāvisset | autumāvissēmus | autumāvissētis | autumāvissent | |
pasivo | presente | autumer | autumēris, autumēre |
autumētur | autumēmur | autumēminī | autumentur |
imperfecto | autumārer | autumārēris, autumārēre |
autumārētur | autumārēmur | autumārēminī | autumārentur | |
perfecto | autumātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | autumātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | autumā | autumātō | autumātō | autumāre | autumātor | autumātor | |
plural | autumāte | autumātōte | autumantō | autumāminī | — | autumantor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | autumāre | autumāvisse | autumātūrus -a,-um esse | autumārī | autumātus -a,-um esse | autumātum īrī | |
participios | autumāns (autumantis) |
— | autumātūrus -a,-um | — | autumātus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
autumandum | autumandī | autumandō | autumandus -a,-um | autumātum | autumātū |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 64. ISBN 978-90-04-16797-1
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.