aestimo
Latín
aestimō | |
clásico (AFI) | [ˈaɪs.tɪ.moː] |
variantes | aestumō[1] |
rima | ae̯s.ti.mo |
Verbo transitivo
presente activo aestimō, presente infinitivo aestimāre, perfecto activo aestimāvī, supino aestimātum.
- 2
- Apreciar, juzgar, considerar.
Conjugación
Flexión de aestimōprimera conjugación, perfecto con v
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | aestimō | aestimās | aestimat | aestimāmus | aestimātis | aestimant |
imperfecto | aestimābam | aestimābās | aestimābat | aestimābāmus | aestimābātis | aestimābant | |
futuro | aestimābō | aestimābis | aestimābit | aestimābimus | aestimābitis | aestimābunt | |
perfecto | aestimāvī | aestimāvistī | aestimāvit | aestimāvimus | aestimāvistis | aestimāvērunt, aestimāvēre | |
pluscuamperfecto | aestimāveram | aestimāverās | aestimāverat | aestimāverāmus | aestimāverātis | aestimāverant | |
futuro perfecto | aestimāverō | aestimāveris | aestimāverit | aestimāverimus | aestimāveritis | aestimāverint | |
pasivo | presente | aestimor | aestimāris, aestimāre |
aestimātur | aestimāmur | aestimāminī | aestimantur |
imperfecto | aestimābar | aestimābāris, aestimābāre |
aestimābātur | aestimābāmur | aestimābāminī | aestimābantur | |
futuro | aestimābor | aestimāberis, aestimābere |
aestimābitur | aestimābimur | aestimābiminī | aestimābuntur | |
perfecto | aestimātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | aestimātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | aestimātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | aestimem | aestimēs | aestimet | aestimēmus | aestimētis | aestiment |
imperfecto | aestimārem | aestimārēs | aestimāret | aestimārēmus | aestimārētis | aestimārent | |
perfecto | aestimāverim | aestimāverīs | aestimāverit | aestimāverīmus | aestimāverītis | aestimāverint | |
pluscuamperfecto | aestimāvissem | aestimāvissēs | aestimāvisset | aestimāvissēmus | aestimāvissētis | aestimāvissent | |
pasivo | presente | aestimer | aestimēris, aestimēre |
aestimētur | aestimēmur | aestimēminī | aestimentur |
imperfecto | aestimārer | aestimārēris, aestimārēre |
aestimārētur | aestimārēmur | aestimārēminī | aestimārentur | |
perfecto | aestimātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | aestimātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | aestimā | aestimātō | aestimātō | aestimāre | aestimātor | aestimātor | |
plural | aestimāte | aestimātōte | aestimantō | aestimāminī | — | aestimantor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | aestimāre | aestimāvisse | aestimātūrus -a,-um esse | aestimārī | aestimātus -a,-um esse | aestimātum īrī | |
participios | aestimāns (aestimantis) |
— | aestimātūrus -a,-um | — | aestimātus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
aestimandum | aestimandī | aestimandō | aestimandus -a,-um | aestimātum | aestimātū |
Referencias y notas
- arcaica
- de Vaan, Michiel (2008). Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-16797-1.
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.