appretio
Latín
appretiō | |
clásico (AFI) | [apˈprɛ.tɪ.oː] |
rima | e.ti.o |
Verbo transitivo
presente activo appretiō, presente infinitivo appretiāre, perfecto activo appretiāvī, supino appretiātum.
Conjugación
Flexión de appretiōprimera conjugación, perfecto con v
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | appretiō | appretiās | appretiat | appretiāmus | appretiātis | appretiant |
imperfecto | appretiābam | appretiābās | appretiābat | appretiābāmus | appretiābātis | appretiābant | |
futuro | appretiābō | appretiābis | appretiābit | appretiābimus | appretiābitis | appretiābunt | |
perfecto | appretiāvī | appretiāvistī | appretiāvit | appretiāvimus | appretiāvistis | appretiāvērunt, appretiāvēre | |
pluscuamperfecto | appretiāveram | appretiāverās | appretiāverat | appretiāverāmus | appretiāverātis | appretiāverant | |
futuro perfecto | appretiāverō | appretiāveris | appretiāverit | appretiāverimus | appretiāveritis | appretiāverint | |
pasivo | presente | appretior | appretiāris, appretiāre |
appretiātur | appretiāmur | appretiāminī | appretiantur |
imperfecto | appretiābar | appretiābāris, appretiābāre |
appretiābātur | appretiābāmur | appretiābāminī | appretiābantur | |
futuro | appretiābor | appretiāberis, appretiābere |
appretiābitur | appretiābimur | appretiābiminī | appretiābuntur | |
perfecto | appretiātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | appretiātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | appretiātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | appretiem | appretiēs | appretiet | appretiēmus | appretiētis | appretient |
imperfecto | appretiārem | appretiārēs | appretiāret | appretiārēmus | appretiārētis | appretiārent | |
perfecto | appretiāverim | appretiāverīs | appretiāverit | appretiāverīmus | appretiāverītis | appretiāverint | |
pluscuamperfecto | appretiāvissem | appretiāvissēs | appretiāvisset | appretiāvissēmus | appretiāvissētis | appretiāvissent | |
pasivo | presente | appretier | appretiēris, appretiēre |
appretiētur | appretiēmur | appretiēminī | appretientur |
imperfecto | appretiārer | appretiārēris, appretiārēre |
appretiārētur | appretiārēmur | appretiārēminī | appretiārentur | |
perfecto | appretiātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | appretiātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | appretiā | appretiātō | appretiātō | appretiāre | appretiātor | appretiātor | |
plural | appretiāte | appretiātōte | appretiantō | appretiāminī | — | appretiantor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | appretiāre | appretiāvisse | appretiātūrus -a,-um esse | appretiārī | appretiātus -a,-um esse | appretiātum īrī | |
participios | appretiāns (appretiantis) |
— | appretiātūrus -a,-um | — | appretiātus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
appretiandum | appretiandī | appretiandō | appretiandus -a,-um | appretiātum | appretiātū |
Referencias y notas
- Georges, Heinrich (1913). "appretio". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.