vinco
Latín
vincō | |
clásico (AFI) | [ˈwɪŋ.ko:] |
rima | u̯in.ko |
Etimología
Del protoitálico *wink-(e/o-) ("atar"), y este del protoindoeuropeo *ui-n-k- ("doblarse", "doblar", "atar").[1] Compárese el irlandés antiguo fecht ("batalla"), el sánscrito viviktás ("contener", "incluir"), el griego antiguo εἴκω (eíkō) ("retroceder", "rendirse"), el lituano veĩkti ("trabajar", "superar"), el gótico 𐍅𐌹𐌲𐌰𐌽𐌰 (wigana, "batalla") y 𐍅𐌰𐌹𐌷𐍃𐍄𐌰 (waihsta, "esquina"), el nórdico antiguo vega ("batallar", "matar"), el alemán antiguo wehha/wohha ("débil") y el inglés antiguo wucu/wicu ("débil").[1] → vinciō, vix
Verbo transitivo
presente activo vincō, presente infinitivo vincere, perfecto activo vīcī, supino victum.
- 1
- Conquistar, vencer (a un enemigo en batalla).
Conjugación
Flexión de vincōtercera conjugación, perfecto con dilatación
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | vincō | vincis | vincit | vincimus | vincitis | vincunt |
imperfecto | vincēbam | vincēbās | vincēbat | vincēbāmus | vincēbātis | vincēbant | |
futuro | vincam | vincēs | vincet | vincēmus | vincētis | vincent | |
perfecto | vīcī | vīcistī | vīcit | vīcimus | vīcistis | vīcērunt, vīcēre | |
pluscuamperfecto | vīceram | vīcerās | vīcerat | vīcerāmus | vīcerātis | vīcerant | |
futuro perfecto | vīcerō | vīceris | vīcerit | vīcerimus | vīceritis | vīcerint | |
pasivo | presente | vincor | vinceris, vincere |
vincitur | vincimur | vinciminī | vincuntur |
imperfecto | vincēbar | vincēbāris, vincēbāre |
vincēbātur | vincēbāmur | vincēbāminī | vincēbantur | |
futuro | vincar | vincēris, vincēre |
vincētur | vincēmur | vincēminī | vincentur | |
perfecto | victus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | victus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | victus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | vincam | vincās | vincat | vincāmus | vincātis | vincant |
imperfecto | vincerem | vincerēs | vinceret | vincerēmus | vincerētis | vincerent | |
perfecto | vīcerim | vīcerīs | vīcerit | vīcerīmus | vīcerītis | vīcerint | |
pluscuamperfecto | vīcissem | vīcissēs | vīcisset | vīcissēmus | vīcissētis | vīcissent | |
pasivo | presente | vincar | vincāris, vincāre |
vincātur | vincāmur | vincāminī | vincantur |
imperfecto | vincerer | vincerēris, vincerēre |
vincerētur | vincerēmur | vincerēminī | vincerentur | |
perfecto | victus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | victus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | vince | vincitō | vincitō | vincere | vincitor | vincitor | |
plural | vincite | vincitōte | vincuntō | vinciminī | — | vincuntor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | vincere | vīcisse | victūrus -a,-um esse | vincī | victus -a,-um esse | victum īrī | |
participios | vincēns (vincentis) |
— | victūrus -a,-um | — | victus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
vincendum | vincendī | vincendō | vincendus -a,-um | victum | victū |
Flexión de vincōtercera conjugación, perfecto con dilatación, intransitivo
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | vincō | vincis | vincit | vincimus | vincitis | vincunt |
imperfecto | vincēbam | vincēbās | vincēbat | vincēbāmus | vincēbātis | vincēbant | |
futuro | vincam | vincēs | vincet | vincēmus | vincētis | vincent | |
perfecto | vīcī | vīcistī | vīcit | vīcimus | vīcistis | vīcērunt, vīcēre | |
pluscuamperfecto | vīceram | vīcerās | vīcerat | vīcerāmus | vīcerātis | vīcerant | |
futuro perfecto | vīcerō | vīceris | vīcerit | vīcerimus | vīceritis | vīcerint | |
pasivo | presente | — | — | vincitur | — | — | — |
imperfecto | — | — | vincēbātur | — | — | — | |
futuro | — | — | vincētur | — | — | — | |
perfecto | victum* est (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | victum* erat (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | victum* erit (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | vincam | vincās | vincat | vincāmus | vincātis | vincant |
imperfecto | vincerem | vincerēs | vinceret | vincerēmus | vincerētis | vincerent | |
perfecto | vīcerim | vīcerīs | vīcerit | vīcerīmus | vīcerītis | vīcerint | |
pluscuamperfecto | vīcissem | vīcissēs | vīcisset | vīcissēmus | vīcissētis | vīcissent | |
pasivo | presente | — | — | vincātur | — | — | — |
imperfecto | — | — | vincerētur | — | — | — | |
perfecto | victum* sit (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | victum* esset (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | vince | vincitō | vincitō | — | — | — | |
plural | vincite | vincitōte | vincuntō | — | — | — | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | vincere | vīcisse | victūrus -a,-um esse | — | — | — | |
participios | vincēns (vincentis) |
— | victūrus -a,-um | — | victum* | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
vincendum | vincendī | vincendō | vincendum* | victum | victū | ||
* Verbos intransitivos o verbos usados intransitivamente solo emplean el participio perfecto pasivo y el gerundivo en construcciones impersonales en el nominativo singular neutro. |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 679/680. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.