taceo
Latín
    
| taceō | |
| clásico (AFI) | [ˈta.kɛ.oː] | 
| rima | a.ke.o | 
Etimología
    
Del protoitálico *tak-ē-, y este del protoindoeuropeo *tHk-eh₁-.[1] Compárese el gótico 𐌸𐌰𐌷𐌰𐌽 (þahan) ("guardar secreto") y el nórdico antiguo þegja ("hacer silencio").[1]
Verbo intransitivo
    
presente activo taceō, presente infinitivo tacēre, perfecto activo tacuī, supino tacitum.
- 1
- Callarse.
- Ejemplo: Tacē prō Deī amōre — ¡Ya cállate, por Dios!
 
- 2
- Conservar la calma, mantenerse silencioso.
Conjugación
    
Flexión de taceōsegunda conjugación, perfecto con u
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | taceō | tacēs | tacet | tacēmus | tacētis | tacent | 
| imperfecto | tacēbam | tacēbās | tacēbat | tacēbāmus | tacēbātis | tacēbant | |
| futuro | tacēbō | tacēbis | tacēbit | tacēbimus | tacēbitis | tacēbunt | |
| perfecto | tacuī | tacuistī | tacuit | tacuimus | tacuistis | tacuērunt, tacuēre | |
| pluscuamperfecto | tacueram | tacuerās | tacuerat | tacuerāmus | tacuerātis | tacuerant | |
| futuro perfecto | tacuerō | tacueris | tacuerit | tacuerimus | tacueritis | tacuerint | |
| pasivo | presente | taceor | tacēris, tacēre | tacētur | tacēmur | tacēminī | tacentur | 
| imperfecto | tacēbar | tacēbāris, tacēbāre | tacēbātur | tacēbāmur | tacēbāminī | tacēbantur | |
| futuro | tacēbor | tacēberis, tacēbere | tacēbitur | tacēbimur | tacēbiminī | tacēbuntur | |
| perfecto | tacitus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | tacitus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | tacitus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | taceam | taceās | taceat | taceāmus | taceātis | taceant | 
| imperfecto | tacērem | tacērēs | tacēret | tacērēmus | tacērētis | tacērent | |
| perfecto | tacuerim | tacuerīs | tacuerit | tacuerīmus | tacuerītis | tacuerint | |
| pluscuamperfecto | tacuissem | tacuissēs | tacuisset | tacuissēmus | tacuissētis | tacuissent | |
| pasivo | presente | tacear | taceāris, taceāre | taceātur | taceāmur | taceāminī | taceantur | 
| imperfecto | tacērer | tacērēris, tacērēre | tacērētur | tacērēmur | tacērēminī | tacērentur | |
| perfecto | tacitus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | tacitus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | ||
| singular | tacē | tacētō | tacētō | tacēre | tacētor | tacētor | |
| plural | tacēte | tacētōte | tacentō | tacēminī | — | tacentor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | tacēre | tacuisse | tacitūrus -a,-um esse | tacērī | tacitus -a,-um esse | tacitum īrī | |
| participios | tacēns (tacentis) | — | tacitūrus -a,-um | — | tacitus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| tacendum | tacendī | tacendō | tacendus -a,-um | tacitum | tacitū | ||
Referencias y notas
    
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 604. ISBN 978-90-04-16797-1
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.