disiungo
Latín
| disiungō | |
| clásico (AFI) | [dɪsˈjʊŋ.goː] |
| variantes | dīiungō |
| rima | i̯un.ɡo |
Verbo transitivo
presente activo disiungō, presente infinitivo disiungere, perfecto activo disiūnxī, supino disiūnctum.
Conjugación
Flexión de disiūnctōtercera conjugación, perfecto con s
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | disiūnctō | disiūnctis | disiūnctit | disiūnctimus | disiūnctitis | disiūnctunt |
| imperfecto | disiūnctēbam | disiūnctēbās | disiūnctēbat | disiūnctēbāmus | disiūnctēbātis | disiūnctēbant | |
| futuro | disiūnctam | disiūnctēs | disiūnctet | disiūnctēmus | disiūnctētis | disiūnctent | |
| perfecto | disiūxī | disiūxistī | disiūxit | disiūximus | disiūxistis | disiūxērunt, disiūxēre | |
| pluscuamperfecto | disiūxeram | disiūxerās | disiūxerat | disiūxerāmus | disiūxerātis | disiūxerant | |
| futuro perfecto | disiūxerō | disiūxeris | disiūxerit | disiūxerimus | disiūxeritis | disiūxerint | |
| pasivo | presente | disiūnctor | disiūncteris, disiūnctere |
disiūnctitur | disiūnctimur | disiūnctiminī | disiūnctuntur |
| imperfecto | disiūnctēbar | disiūnctēbāris, disiūnctēbāre |
disiūnctēbātur | disiūnctēbāmur | disiūnctēbāminī | disiūnctēbantur | |
| futuro | disiūnctar | disiūnctēris, disiūnctēre |
disiūnctētur | disiūnctēmur | disiūnctēminī | disiūnctentur | |
| perfecto | disiunctus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | disiunctus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | disiunctus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | disiūnctam | disiūnctās | disiūnctat | disiūnctāmus | disiūnctātis | disiūnctant |
| imperfecto | disiūncterem | disiūncterēs | disiūncteret | disiūncterēmus | disiūncterētis | disiūncterent | |
| perfecto | disiūxerim | disiūxerīs | disiūxerit | disiūxerīmus | disiūxerītis | disiūxerint | |
| pluscuamperfecto | disiūxissem | disiūxissēs | disiūxisset | disiūxissēmus | disiūxissētis | disiūxissent | |
| pasivo | presente | disiūnctar | disiūnctāris, disiūnctāre |
disiūnctātur | disiūnctāmur | disiūnctāminī | disiūnctantur |
| imperfecto | disiūncterer | disiūncterēris, disiūncterēre |
disiūncterētur | disiūncterēmur | disiūncterēminī | disiūncterentur | |
| perfecto | disiunctus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | disiunctus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
| singular | disiūncte | disiūnctitō | disiūnctitō | disiūnctere | disiūnctitor | disiūnctitor | |
| plural | disiūnctite | disiūnctitōte | disiūnctuntō | disiūnctiminī | — | disiūnctuntor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | disiūnctere | disiūxisse | disiunctūrus -a,-um esse | disiūnctī | disiunctus -a,-um esse | disiunctum īrī | |
| participios | disiūnctēns (disiūnctentis) |
— | disiunctūrus -a,-um | — | disiunctus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| disiūnctendum | disiūnctendī | disiūnctendō | disiūnctendus -a,-um | disiunctum | disiunctū | ||
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
- Georges, Karl Ernst (1913) "disiungo". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover: Hahnsche Buchhandlung
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.