insuesco
Latín
īnsuescō | |
clásico (AFI) | [ĩː.sʊˈɛs.koː] [ɪn.sʊˈɛs.koː] |
rima | es.ko |
Etimología
Del prefijo in-1 ("preposición") y suescō ("acostumbrarse").[1]
Verbo intransitivo
presente activo īnsuescō, presente infinitivo īnsuescere, perfecto activo īnsuēvī, supino īnsuētum.
- 1
- Con infinitivo, ut, dativo o ablativo: acostumbrarse, habituarse (a).[1]
Verbo transitivo
- 2
- Con infinitivo o ut: acostumbrar, habituar.[1]
Conjugación
Flexión de īnsuescōtercera conjugación, perfecto con v
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | īnsuescō | īnsuescis | īnsuescit | īnsuescimus | īnsuescitis | īnsuescunt |
imperfecto | īnsuescēbam | īnsuescēbās | īnsuescēbat | īnsuescēbāmus | īnsuescēbātis | īnsuescēbant | |
futuro | īnsuescam | īnsuescēs | īnsuescet | īnsuescēmus | īnsuescētis | īnsuescent | |
perfecto | īnsuēvī | īnsuēvistī | īnsuēvit | īnsuēvimus | īnsuēvistis | īnsuēvērunt, īnsuēvēre | |
pluscuamperfecto | īnsuēveram | īnsuēverās | īnsuēverat | īnsuēverāmus | īnsuēverātis | īnsuēverant | |
futuro perfecto | īnsuēverō | īnsuēveris | īnsuēverit | īnsuēverimus | īnsuēveritis | īnsuēverint | |
pasivo | presente | īnsuescor | īnsuesceris, īnsuescere |
īnsuescitur | īnsuescimur | īnsuesciminī | īnsuescuntur |
imperfecto | īnsuescēbar | īnsuescēbāris, īnsuescēbāre |
īnsuescēbātur | īnsuescēbāmur | īnsuescēbāminī | īnsuescēbantur | |
futuro | īnsuescar | īnsuescēris, īnsuescēre |
īnsuescētur | īnsuescēmur | īnsuescēminī | īnsuescentur | |
perfecto | īnsuētus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | īnsuētus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | īnsuētus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | īnsuescam | īnsuescās | īnsuescat | īnsuescāmus | īnsuescātis | īnsuescant |
imperfecto | īnsuescerem | īnsuescerēs | īnsuesceret | īnsuescerēmus | īnsuescerētis | īnsuescerent | |
perfecto | īnsuēverim | īnsuēverīs | īnsuēverit | īnsuēverīmus | īnsuēverītis | īnsuēverint | |
pluscuamperfecto | īnsuēvissem | īnsuēvissēs | īnsuēvisset | īnsuēvissēmus | īnsuēvissētis | īnsuēvissent | |
pasivo | presente | īnsuescar | īnsuescāris, īnsuescāre |
īnsuescātur | īnsuescāmur | īnsuescāminī | īnsuescantur |
imperfecto | īnsuescerer | īnsuescerēris, īnsuescerēre |
īnsuescerētur | īnsuescerēmur | īnsuescerēminī | īnsuescerentur | |
perfecto | īnsuētus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | īnsuētus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | īnsuesce | īnsuescitō | īnsuescitō | īnsuescere | īnsuescitor | īnsuescitor | |
plural | īnsuescite | īnsuescitōte | īnsuescuntō | īnsuesciminī | — | īnsuescuntor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | īnsuescere | īnsuēvisse | īnsuētūrus -a,-um esse | īnsuescī | īnsuētus -a,-um esse | īnsuētum īrī | |
participios | īnsuescēns (īnsuescentis) |
— | īnsuētūrus -a,-um | — | īnsuētus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
īnsuescendum | īnsuescendī | īnsuescendō | īnsuescendus -a,-um | īnsuētum | īnsuētū |
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.