insuetus

Latín

insuetus
clásico (AFI)	[ĩːˈs̠uɛt̪ʊs̠]
eclesiástico (AFI)	[inˈsuːet̪us]
rima	u.e.tus

Etimología 1

Del prefijo in-₂ ("no") y suētus ("acostumbrado"), participio perfecto pasivo de suescō, -scere ("acostumbrarse").[1].

Adjetivo

*īnsuētus, īnsuēta, īnsuētum*
	Singular			Plural
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
	Masculino	Femenino	Neutro	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	īnsuētus	īnsuēta	īnsuētum	īnsuētī	īnsuētae	īnsuēta
Vocativo	īnsuēte	īnsuēta	īnsuētum	īnsuētī	īnsuētae	īnsuēta
Acusativo	īnsuētum	īnsuētam	īnsuētum	īnsuētōs	īnsuētās	īnsuēta
Genitivo	īnsuētī	īnsuētae	īnsuētī	īnsuētōrum	īnsuētārum	īnsuētōrum
Dativo	īnsuētō	īnsuētae	īnsuētō	īnsuētīs	īnsuētīs	īnsuētīs
Ablativo	īnsuētō	īnsuētā	īnsuētō	īnsuētīs	īnsuētīs	īnsuētīs

1

No acostumbrado.[1]

Sinónimo: īncōnsuētus

b: Con genitivo, dativo, ad o infinitivo.[1]

2

Insólito, extraño, raro.[1]

Forma verbal

*īnsuētus, īnsuēta, īnsuētum*
	Singular			Plural
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
	Masculino	Femenino	Neutro	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	īnsuētus	īnsuēta	īnsuētum	īnsuētī	īnsuētae	īnsuēta
Vocativo	īnsuēte	īnsuēta	īnsuētum	īnsuētī	īnsuētae	īnsuēta
Acusativo	īnsuētum	īnsuētam	īnsuētum	īnsuētōs	īnsuētās	īnsuēta
Genitivo	īnsuētī	īnsuētae	īnsuētī	īnsuētōrum	īnsuētārum	īnsuētōrum
Dativo	īnsuētō	īnsuētae	īnsuētō	īnsuētīs	īnsuētīs	īnsuētīs
Ablativo	īnsuētō	īnsuētā	īnsuētō	īnsuētīs	īnsuētīs	īnsuētīs

1

Participio perfecto pasivo de īnsuescō ("acostumbrarse").[1]

Nota: Atención, a pesar de ser homófono de īnsuētus₁ es de significado opuesto.

Referencias y notas

Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press

Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.