assuefacio
Latín
| assuēfaciō | |
| clásico (AFI) | [as.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː] |
| rima | a.ki.o |
Etimología
de assuescō, -ere ("acostumbrarse") y faciō, -ere ("hacer").
Verbo transitivo
presente activo assuēfaciō, presente infinitivo assuēfacere, perfecto activo assuēfēcī, supino assuēfactum.
- 1
- Habituar, acostumbrar.
- Sinónimo: consuēfaciō
Conjugación
- La raíz del pasivo se forma con el activo del verbo fīō
Flexión de assuēfaciōirregular, supletivotercera conjugación (-io), variación -facio, perfecto con dilatación
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | assuēfaciō | assuēfacis | assuēfacit | assuēfacimus | assuēfacitis | assuēfaciunt |
| imperfecto | assuēfaciēbam | assuēfaciēbās | assuēfaciēbat | assuēfaciēbāmus | assuēfaciēbātis | assuēfaciēbant | |
| futuro | assuēfaciam | assuēfaciēs | assuēfaciet | assuēfaciēmus | assuēfaciētis | assuēfacient | |
| perfecto | assuēfēcī | assuēfēcistī | assuēfēcit | assuēfēcimus | assuēfēcistis | assuēfēcērunt, assuēfēcēre | |
| pluscuamperfecto | assuēfēceram | assuēfēcerās | assuēfēcerat | assuēfēcerāmus | assuēfēcerātis | assuēfēcerant | |
| futuro perfecto | assuēfēcerō | assuēfēceris | assuēfēcerit | assuēfēcerimus | assuēfēceritis | assuēfēcerint | |
| pasivo | presente | assuēfīō | assuēfīs | assuēfit | assuēfīmus | assuēfītis | assuēfīunt |
| imperfecto | assuēfīēbam | assuēfīēbās | assuēfīēbāt | assuēfīēbāmus | assuēfīēbātis | assuēfīēbant | |
| futuro | assuēfīam | assuēfiēs | assuēfiēt | assuēfīēmus | assuēfīētis | assuēfīent | |
| perfecto | assuēfactus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | assuēfactus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | assuēfactus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | assuēfaciam | assuēfaciās | assuēfaciat | assuēfaciāmus | assuēfaciātis | assuēfaciant |
| imperfecto | assuēfacerem | assuēfacerēs | assuēfaceret | assuēfacerēmus | assuēfacerētis | assuēfacerent | |
| perfecto | assuēfēcerim | assuēfēcerīs | assuēfēcerit | assuēfēcerīmus | assuēfēcerītis | assuēfēcerint | |
| pluscuamperfecto | assuēfēcissem | assuēfēcissēs | assuēfēcisset | assuēfēcissēmus | assuēfēcissētis | assuēfēcissent | |
| pasivo | presente | assuēfīam | assuēfīās | assuēfīat | assuēfīāmus | assuēfīātis | assuēfīant |
| imperfecto | assuēfierem | assuēfierēs | assuēfierēt | assuēfierēmus | assuēfierētis | assuēfierent | |
| perfecto | assuēfactus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | assuēfactus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
| singular | assuēfac | assuēfacitō | assuēfacitō | assuēfī | assuēfītō | assuēfītō | |
| plural | assuēfacite | assuēfacitōte | assuēfaciuntō | assuēfīte | assuēfītōte | assuēfīuntō | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | assuēfacere | assuēfēcisse | assuēfactūrus -a,-um esse | assuēfierī | assuēfactus -a,-um esse | assuēfactum īrī | |
| participios | assuēfaciēns (assuēfacientis) |
— | assuēfactūrus -a,-um | — | assuēfactus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| assuēfaciendum | assuēfaciendī | assuēfaciendō | assuēfaciendus -a,-um | assuēfactum | assuēfactū | ||
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.