assuefacio
Latín
assuēfaciō | |
clásico (AFI) | [as.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː] |
rima | a.ki.o |
Etimología
de assuescō, -ere ("acostumbrarse") y faciō, -ere ("hacer").
Verbo transitivo
presente activo assuēfaciō, presente infinitivo assuēfacere, perfecto activo assuēfēcī, supino assuēfactum.
- 1
- Habituar, acostumbrar.
- Sinónimo: consuēfaciō
Conjugación
- La raíz del pasivo se forma con el activo del verbo fīō
Flexión de assuēfaciōirregular, supletivotercera conjugación (-io), variación -facio, perfecto con dilatación
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | assuēfaciō | assuēfacis | assuēfacit | assuēfacimus | assuēfacitis | assuēfaciunt |
imperfecto | assuēfaciēbam | assuēfaciēbās | assuēfaciēbat | assuēfaciēbāmus | assuēfaciēbātis | assuēfaciēbant | |
futuro | assuēfaciam | assuēfaciēs | assuēfaciet | assuēfaciēmus | assuēfaciētis | assuēfacient | |
perfecto | assuēfēcī | assuēfēcistī | assuēfēcit | assuēfēcimus | assuēfēcistis | assuēfēcērunt, assuēfēcēre | |
pluscuamperfecto | assuēfēceram | assuēfēcerās | assuēfēcerat | assuēfēcerāmus | assuēfēcerātis | assuēfēcerant | |
futuro perfecto | assuēfēcerō | assuēfēceris | assuēfēcerit | assuēfēcerimus | assuēfēceritis | assuēfēcerint | |
pasivo | presente | assuēfīō | assuēfīs | assuēfit | assuēfīmus | assuēfītis | assuēfīunt |
imperfecto | assuēfīēbam | assuēfīēbās | assuēfīēbāt | assuēfīēbāmus | assuēfīēbātis | assuēfīēbant | |
futuro | assuēfīam | assuēfiēs | assuēfiēt | assuēfīēmus | assuēfīētis | assuēfīent | |
perfecto | assuēfactus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | assuēfactus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | assuēfactus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | assuēfaciam | assuēfaciās | assuēfaciat | assuēfaciāmus | assuēfaciātis | assuēfaciant |
imperfecto | assuēfacerem | assuēfacerēs | assuēfaceret | assuēfacerēmus | assuēfacerētis | assuēfacerent | |
perfecto | assuēfēcerim | assuēfēcerīs | assuēfēcerit | assuēfēcerīmus | assuēfēcerītis | assuēfēcerint | |
pluscuamperfecto | assuēfēcissem | assuēfēcissēs | assuēfēcisset | assuēfēcissēmus | assuēfēcissētis | assuēfēcissent | |
pasivo | presente | assuēfīam | assuēfīās | assuēfīat | assuēfīāmus | assuēfīātis | assuēfīant |
imperfecto | assuēfierem | assuēfierēs | assuēfierēt | assuēfierēmus | assuēfierētis | assuēfierent | |
perfecto | assuēfactus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | assuēfactus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | assuēfac | assuēfacitō | assuēfacitō | assuēfī | assuēfītō | assuēfītō | |
plural | assuēfacite | assuēfacitōte | assuēfaciuntō | assuēfīte | assuēfītōte | assuēfīuntō | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | assuēfacere | assuēfēcisse | assuēfactūrus -a,-um esse | assuēfierī | assuēfactus -a,-um esse | assuēfactum īrī | |
participios | assuēfaciēns (assuēfacientis) |
— | assuēfactūrus -a,-um | — | assuēfactus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
assuēfaciendum | assuēfaciendī | assuēfaciendō | assuēfaciendus -a,-um | assuēfactum | assuēfactū |
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.