assuefactus
Latín
assuēfactus | |
clásico (AFI) | [as.sʊ.eːˈfak.tʊs] |
rima | ak.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | assuēfactus | assuēfacta | assuēfactum | assuēfactī | assuēfactae | assuēfacta |
Vocativo | assuēfacte | assuēfacta | assuēfactum | assuēfactī | assuēfactae | assuēfacta |
Acusativo | assuēfactum | assuēfactam | assuēfactum | assuēfactōs | assuēfactās | assuēfacta |
Genitivo | assuēfactī | assuēfactae | assuēfactī | assuēfactōrum | assuēfactārum | assuēfactōrum |
Dativo | assuēfactō | assuēfactae | assuēfactō | assuēfactīs | assuēfactīs | assuēfactīs |
Ablativo | assuēfactō | assuēfactā | assuēfactō | assuēfactīs | assuēfactīs | assuēfactīs |
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.