adnarro
Latín
adnarrō | |
clásico (AFI) | [adˈnar.roː] |
rima | ar.ro |
Etimología
Del prefijo ad- (preposición) y narrō, -āre ("narrar").
Verbo transitivo
presente activo adnarrō, presente infinitivo adnarrāre, perfecto activo adnarrāvī, supino adnarrātum.
Conjugación
Flexión de adnarrōprimera conjugación, perfecto con v
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | adnarrō | adnarrās | adnarrat | adnarrāmus | adnarrātis | adnarrant |
imperfecto | adnarrābam | adnarrābās | adnarrābat | adnarrābāmus | adnarrābātis | adnarrābant | |
futuro | adnarrābō | adnarrābis | adnarrābit | adnarrābimus | adnarrābitis | adnarrābunt | |
perfecto | adnarrāvī | adnarrāvistī | adnarrāvit | adnarrāvimus | adnarrāvistis | adnarrāvērunt, adnarrāvēre | |
pluscuamperfecto | adnarrāveram | adnarrāverās | adnarrāverat | adnarrāverāmus | adnarrāverātis | adnarrāverant | |
futuro perfecto | adnarrāverō | adnarrāveris | adnarrāverit | adnarrāverimus | adnarrāveritis | adnarrāverint | |
pasivo | presente | adnarror | adnarrāris, adnarrāre |
adnarrātur | adnarrāmur | adnarrāminī | adnarrantur |
imperfecto | adnarrābar | adnarrābāris, adnarrābāre |
adnarrābātur | adnarrābāmur | adnarrābāminī | adnarrābantur | |
futuro | adnarrābor | adnarrāberis, adnarrābere |
adnarrābitur | adnarrābimur | adnarrābiminī | adnarrābuntur | |
perfecto | adnarrātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | adnarrātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | adnarrātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | adnarrem | adnarrēs | adnarret | adnarrēmus | adnarrētis | adnarrent |
imperfecto | adnarrārem | adnarrārēs | adnarrāret | adnarrārēmus | adnarrārētis | adnarrārent | |
perfecto | adnarrāverim | adnarrāverīs | adnarrāverit | adnarrāverīmus | adnarrāverītis | adnarrāverint | |
pluscuamperfecto | adnarrāvissem | adnarrāvissēs | adnarrāvisset | adnarrāvissēmus | adnarrāvissētis | adnarrāvissent | |
pasivo | presente | adnarrer | adnarrēris, adnarrēre |
adnarrētur | adnarrēmur | adnarrēminī | adnarrentur |
imperfecto | adnarrārer | adnarrārēris, adnarrārēre |
adnarrārētur | adnarrārēmur | adnarrārēminī | adnarrārentur | |
perfecto | adnarrātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | adnarrātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | adnarrā | adnarrātō | adnarrātō | adnarrāre | adnarrātor | adnarrātor | |
plural | adnarrāte | adnarrātōte | adnarrantō | adnarrāminī | — | adnarrantor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | adnarrāre | adnarrāvisse | adnarrātūrus -a,-um esse | adnarrārī | adnarrātus -a,-um esse | adnarrātum īrī | |
participios | adnarrāns (adnarrantis) |
— | adnarrātūrus -a,-um | — | adnarrātus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
adnarrandum | adnarrandī | adnarrandō | adnarrandus -a,-um | adnarrātum | adnarrātū |
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.