praestatio
Latín
| praestātiō | |
| clásico (AFI) | [praɪsˈtaː.tɪ.oː] |
| grafías alternativas | præstātiō |
| rima | a.ti.o |
Etimología
De praestō, -āre ("sobresalir") y el sufijo tiō, y aquel del prefijo prae- y stō, -āre ("estar de pie").[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | praestātiō | praestātiōnēs |
| Vocativo | praestātiō | praestātiōnēs |
| Acusativo | praestātiōnem | praestātiōnēs |
| Genitivo | praestātiōnis | praestātiōnum |
| Dativo | praestātiōnī | praestātiōnibus |
| Ablativo | praestātiōne | praestātiōnibus |
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.