mansues
Latín
| mānsuēs | |
| clásico (AFI) | [ˈman.sʊ.eːs] [ˈmãː.sʊ.eːs] |
| rima | an.su.es |
Etimología
de mānsuescō, -ere ("amansar"), de manus ("mano") y suescō, -ere ("acostumbrar"). Probablemente mediante derivación regresiva de mānsuētus (participio perfecto de mānsuescō).[1]
Adjetivo
3.ª declinación (de una terminación) | ||||
| Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|
| Masculino Femenino |
Neutro | Masculino Femenino |
Neutro | |
| Nominativo | mānsuēs | mānsuēs | mānsuētēs | mānsuētia |
| Vocativo | mānsuēs | mānsuēs | mānsuētēs | mānsuētia |
| Acusativo | mānsuētem | mānsuēs | mānsuētēs mānsuētīs |
mānsuētia |
| Genitivo | mānsuētis | mānsuētis | mānsuētium | mānsuētium |
| Dativo | mānsuētī | mānsuētī | mānsuētibus | mānsuētibus |
| Ablativo | mansuetī | mansuetī | mānsuētibus | mānsuētibus |
- 1
- Manso, domesticado.
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 597. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.