imperito
Español
    
| imperito | |
| pronunciación (AFI) | [im.peˈɾi.t̪o] | 
| silabación | im-pe-ri-to[1] | 
| acentuación | llana | 
| longitud silábica | tetrasílaba | 
| rima | i.to | 
Adjetivo
    
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Masculino | imperito | imperitos | 
| Femenino | imperita | imperitas | 
Latín
    
| imperito | |
| clásico (AFI) | [ɪmˈpɛrɪt̪ɔ] | 
| eclesiástico (AFI) | [imˈpɛːrit̪o] | 
| variantes | inperito, inperito | 
| rima | e.ri.to | 
Verbo transitivo
    
presente activo imperitō, presente infinitivo imperitāre, perfecto activo imperitāvī, supino imperitātum.
Conjugación
    
Flexión de imperitōprimera conjugación, perfecto con v
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | imperitō | imperitās | imperitat | imperitāmus | imperitātis | imperitant | 
| imperfecto | imperitābam | imperitābās | imperitābat | imperitābāmus | imperitābātis | imperitābant | |
| futuro | imperitābō | imperitābis | imperitābit | imperitābimus | imperitābitis | imperitābunt | |
| perfecto | imperitāvī | imperitāvistī | imperitāvit | imperitāvimus | imperitāvistis | imperitāvērunt, imperitāvēre | |
| pluscuamperfecto | imperitāveram | imperitāverās | imperitāverat | imperitāverāmus | imperitāverātis | imperitāverant | |
| futuro perfecto | imperitāverō | imperitāveris | imperitāverit | imperitāverimus | imperitāveritis | imperitāverint | |
| pasivo | presente | imperitor | imperitāris, imperitāre | imperitātur | imperitāmur | imperitāminī | imperitantur | 
| imperfecto | imperitābar | imperitābāris, imperitābāre | imperitābātur | imperitābāmur | imperitābāminī | imperitābantur | |
| futuro | imperitābor | imperitāberis, imperitābere | imperitābitur | imperitābimur | imperitābiminī | imperitābuntur | |
| perfecto | imperitātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | imperitātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | imperitātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | imperitem | imperitēs | imperitet | imperitēmus | imperitētis | imperitent | 
| imperfecto | imperitārem | imperitārēs | imperitāret | imperitārēmus | imperitārētis | imperitārent | |
| perfecto | imperitāverim | imperitāverīs | imperitāverit | imperitāverīmus | imperitāverītis | imperitāverint | |
| pluscuamperfecto | imperitāvissem | imperitāvissēs | imperitāvisset | imperitāvissēmus | imperitāvissētis | imperitāvissent | |
| pasivo | presente | imperiter | imperitēris, imperitēre | imperitētur | imperitēmur | imperitēminī | imperitentur | 
| imperfecto | imperitārer | imperitārēris, imperitārēre | imperitārētur | imperitārēmur | imperitārēminī | imperitārentur | |
| perfecto | imperitātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | imperitātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | ||
| singular | imperitā | imperitātō | imperitātō | imperitāre | imperitātor | imperitātor | |
| plural | imperitāte | imperitātōte | imperitantō | imperitāminī | — | imperitantor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | imperitāre | imperitāvisse | imperitātūrus -a,-um esse | imperitārī | imperitātus -a,-um esse | imperitātum īrī | |
| participios | imperitāns (imperitantis) | — | imperitātūrus -a,-um | — | imperitātus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| imperitandum | imperitandī | imperitandō | imperitandus -a,-um | imperitātum | imperitātū | ||
Referencias y notas
    
- Se han detectado posibles prefijos semánticos en la palabra. De ser así, es posible que haya varias divisiones válidas como ocurre en el caso de transatlántico (tran-sat-lán-ti-co o trans-at-lán-ti-co, incluso tran-sa-tlán-ti-co) o subrayar (su-bra-yar o sub-ra-yar) . Por motivos técnicos, en estas situaciones sólo se mostrará la división fonética y no la división léxica o semántica, aunque se recomienda preferir esta última para el lenguaje escrito. Más información.
- «imperito», Diccionario de la lengua española (2001), 22.ª ed., Madrid: Real Academia Española, Asociación de Academias de la Lengua Española y Espasa.
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.