gigno
Latín
    
| gigno | |
| clásico (AFI) | gignō  [ˈɡɪŋnoː] | 
| eclesiástico (AFI) | gignō  [ˈd͡ʒiɲːo] | 
| variantes | geno | 
| rima | iɡ.noː | 
Etimología 1
    
Del protoindoeuropeo *ǵi-ǵnh₁-e/o- ("engendrar").[1] Compárese el hitita genzu- ("abdomen"), el sánscrito janⁱ ("nacer", "crear"), el jotanés ysan ("dar a luz"), el griego antiguo γενετή (genetḗ, "nacimiento") y el irlandés antiguo gainedar ("nacer").[1]
Verbo transitivo
    
presente activo gignō, presente infinitivo gignere, perfecto activo genuī, supino genitum.
Conjugación
    
Flexión de gignōtercera conjugación, perfecto con u
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | gignō | gignis | gignit | gignimus | gignitis | gignunt | 
| imperfecto | gignēbam | gignēbās | gignēbat | gignēbāmus | gignēbātis | gignēbant | |
| futuro | gignam | gignēs | gignet | gignēmus | gignētis | gignent | |
| perfecto | genuī | genuistī | genuit | genuimus | genuistis | genuērunt, genuēre | |
| pluscuamperfecto | genueram | genuerās | genuerat | genuerāmus | genuerātis | genuerant | |
| futuro perfecto | genuerō | genueris | genuerit | genuerimus | genueritis | genuerint | |
| pasivo | presente | gignor | gigneris, gignere | gignitur | gignimur | gigniminī | gignuntur | 
| imperfecto | gignēbar | gignēbāris, gignēbāre | gignēbātur | gignēbāmur | gignēbāminī | gignēbantur | |
| futuro | gignar | gignēris, gignēre | gignētur | gignēmur | gignēminī | gignentur | |
| perfecto | genitus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | genitus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | genitus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | gignam | gignās | gignat | gignāmus | gignātis | gignant | 
| imperfecto | gignerem | gignerēs | gigneret | gignerēmus | gignerētis | gignerent | |
| perfecto | genuerim | genuerīs | genuerit | genuerīmus | genuerītis | genuerint | |
| pluscuamperfecto | genuissem | genuissēs | genuisset | genuissēmus | genuissētis | genuissent | |
| pasivo | presente | gignar | gignāris, gignāre | gignātur | gignāmur | gignāminī | gignantur | 
| imperfecto | gignerer | gignerēris, gignerēre | gignerētur | gignerēmur | gignerēminī | gignerentur | |
| perfecto | genitus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | genitus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | presente (2ª persona) | futuro (2ª persona) | futuro (3ª persona) | ||
| singular | gigne | gignitō | gignitō | gignere | gignitor | gignitor | |
| plural | gignite | gignitōte | gignuntō | gigniminī | — | gignuntor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | gignere | genuisse | genitūrus -a,-um esse | gignī | genitus -a,-um esse | genitum īrī | |
| participios | gignēns (gignentis) | — | genitūrus -a,-um | — | genitus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| gignendum | gignendī | gignendō | gignendus -a,-um | genitum | genitū | ||
Referencias y notas
    
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 260. ISBN 978-90-04-16797-1
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.