gigno
Latín
gigno | |
clásico (AFI) | gignō [ˈɡɪŋnoː] |
eclesiástico (AFI) | gignō [ˈd͡ʒiɲːo] |
variantes | geno |
rima | iɡ.noː |
Etimología 1
Del protoindoeuropeo *ǵi-ǵnh₁-e/o- ("engendrar").[1] Compárese el hitita genzu- ("abdomen"), el sánscrito janⁱ ("nacer", "crear"), el jotanés ysan ("dar a luz"), el griego antiguo γενετή (genetḗ, "nacimiento") y el irlandés antiguo gainedar ("nacer").[1]
Verbo transitivo
presente activo gignō, presente infinitivo gignere, perfecto activo genuī, supino genitum.
Conjugación
Flexión de gignōtercera conjugación, perfecto con u
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | gignō | gignis | gignit | gignimus | gignitis | gignunt |
imperfecto | gignēbam | gignēbās | gignēbat | gignēbāmus | gignēbātis | gignēbant | |
futuro | gignam | gignēs | gignet | gignēmus | gignētis | gignent | |
perfecto | genuī | genuistī | genuit | genuimus | genuistis | genuērunt, genuēre | |
pluscuamperfecto | genueram | genuerās | genuerat | genuerāmus | genuerātis | genuerant | |
futuro perfecto | genuerō | genueris | genuerit | genuerimus | genueritis | genuerint | |
pasivo | presente | gignor | gigneris, gignere |
gignitur | gignimur | gigniminī | gignuntur |
imperfecto | gignēbar | gignēbāris, gignēbāre |
gignēbātur | gignēbāmur | gignēbāminī | gignēbantur | |
futuro | gignar | gignēris, gignēre |
gignētur | gignēmur | gignēminī | gignentur | |
perfecto | genitus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | genitus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | genitus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | gignam | gignās | gignat | gignāmus | gignātis | gignant |
imperfecto | gignerem | gignerēs | gigneret | gignerēmus | gignerētis | gignerent | |
perfecto | genuerim | genuerīs | genuerit | genuerīmus | genuerītis | genuerint | |
pluscuamperfecto | genuissem | genuissēs | genuisset | genuissēmus | genuissētis | genuissent | |
pasivo | presente | gignar | gignāris, gignāre |
gignātur | gignāmur | gignāminī | gignantur |
imperfecto | gignerer | gignerēris, gignerēre |
gignerētur | gignerēmur | gignerēminī | gignerentur | |
perfecto | genitus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | genitus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | gigne | gignitō | gignitō | gignere | gignitor | gignitor | |
plural | gignite | gignitōte | gignuntō | gigniminī | — | gignuntor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | gignere | genuisse | genitūrus -a,-um esse | gignī | genitus -a,-um esse | genitum īrī | |
participios | gignēns (gignentis) |
— | genitūrus -a,-um | — | genitus -a,-um | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
gignendum | gignendī | gignendō | gignendus -a,-um | genitum | genitū |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 260. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.