continuatio
Latín
| continuātiō | |
| clásico (AFI) | [ˌkɔn.tɪ.nʊˈaː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología
De continuō, -āre ("conectar") y el sufijo tiō, aquel de continuus ("continuo"), de contineō, -ēre ("conectar") y el sufijo -uus, y aquel del prefijo con- y teneō, -ēre ("sostener").[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | continuātiō | continuātiōnēs |
| Vocativo | continuātiō | continuātiōnēs |
| Acusativo | continuātiōnem | continuātiōnēs |
| Genitivo | continuātiōnis | continuātiōnum |
| Dativo | continuātiōnī | continuātiōnibus |
| Ablativo | continuātiōne | continuātiōnibus |
Descendientes
|
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.