ben
Danés
ben | |
pronunciación (AFI) | [beːˀn] |
Etimología
Del nórdico antiguo bein.
Sustantivo neutro
Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinido | definido | indefinido | definido | |
Nominativo | ben | benet | ben | benene |
Genitivo | bens | benets | bens | benenes |
Irlandés antiguo
ben | |
pronunciación | falta agregar |
Etimología
Del protoindoeuropeo *gʷéneh₂.
Sustantivo femenino
Singular | Plural | Dual | |
---|---|---|---|
Nominativo | ben | mná | mnaí |
Vocativo | ben | mná | mnaí |
Acusativo | bein/mnaí | mná | mnaí |
Genitivo | mná | ban | ban |
Dativo | mnaí | mnáib | mnáib |
Sueco
ben | |
pronunciación (AFI) | [ˈbeːn] |
Etimología
De origen germánico, originalmente un adjetivo con significado de "derecho", "recto".
Sustantivo neutro
Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|
Indefinido | Definido | Indefinido | Definido | |
Nominativo | ben | benet | ben | benen |
Genitivo | bens | benets | bens | benens |
Locuciones
- vara bara skinn och ben
Turco
ben | |
pronunciación | falta agregar |
Etimología
Si puedes, incorpórala: ver cómo
Pronombre personal
- 1
- Yo.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.