appretiatus
Latín
    
| appretiātus | |
| clásico (AFI) | [ap.prɛ.tɪˈaː.tʊs] | 
| rima | i.a.tus | 
Forma verbal
    
| 1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | appretiātus | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta | 
| Vocativo | appretiāte | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta | 
| Acusativo | appretiātum | appretiātam | appretiātum | appretiātōs | appretiātās | appretiāta | 
| Genitivo | appretiātī | appretiātae | appretiātī | appretiātōrum | appretiātārum | appretiātōrum | 
| Dativo | appretiātō | appretiātae | appretiātō | appretiātīs | appretiātīs | appretiātīs | 
| Ablativo | appretiātō | appretiātā | appretiātō | appretiātīs | appretiātīs | appretiātīs | 
- 1
- Participio perfecto pasivo de appretiō.
Referencias y notas
    
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.