appretiatus
Latín
| appretiātus | |
| clásico (AFI) | [ap.prɛ.tɪˈaː.tʊs] |
| rima | i.a.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | appretiātus | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta |
| Vocativo | appretiāte | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta |
| Acusativo | appretiātum | appretiātam | appretiātum | appretiātōs | appretiātās | appretiāta |
| Genitivo | appretiātī | appretiātae | appretiātī | appretiātōrum | appretiātārum | appretiātōrum |
| Dativo | appretiātō | appretiātae | appretiātō | appretiātīs | appretiātīs | appretiātīs |
| Ablativo | appretiātō | appretiātā | appretiātō | appretiātīs | appretiātīs | appretiātīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de appretiō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.