appretiatus
Latín
appretiātus | |
clásico (AFI) | [ap.prɛ.tɪˈaː.tʊs] |
rima | i.a.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | appretiātus | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta |
Vocativo | appretiāte | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta |
Acusativo | appretiātum | appretiātam | appretiātum | appretiātōs | appretiātās | appretiāta |
Genitivo | appretiātī | appretiātae | appretiātī | appretiātōrum | appretiātārum | appretiātōrum |
Dativo | appretiātō | appretiātae | appretiātō | appretiātīs | appretiātīs | appretiātīs |
Ablativo | appretiātō | appretiātā | appretiātō | appretiātīs | appretiātīs | appretiātīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de appretiō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.