struo
Latín
struō | |
clásico (AFI) | [ˈstrʊ.o:] |
rima | u.o |
Etimología
Del protoitálico *strow-e/o-, y este del protoindoeuropeo *streu-e/o- ("esparcir").[1] Compárese el gótico 𐍃𐍄𐍂𐌰𐌿𐌾𐌰𐌽 (straujan, "esparcir"), el irlandés antiguo sruïd ("lanzar") y el eslavo eclesiástico antiguo ostrujǫ ("destruir").[1]
Verbo transitivo
presente activo struō, presente infinitivo struere, perfecto activo struxī, supino structum.
- 4
- Colmar.
- Uso: literario
Conjugación
→ Es verbo defectivo, las formas pasivas son terciopersonales (solamente en la tercera persona de singular y plural)
Flexión de struōtercera conjugación, perfecto con s, intransitivo
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | struō | struis | struit | struimus | struitis | struunt |
imperfecto | struēbam | struēbās | struēbat | struēbāmus | struēbātis | struēbant | |
futuro | struam | struēs | struet | struēmus | struētis | struent | |
perfecto | struxī | struxistī | struxit | struximus | struxistis | struxērunt, struxēre | |
pluscuamperfecto | struxeram | struxerās | struxerat | struxerāmus | struxerātis | struxerant | |
futuro perfecto | struxerō | struxeris | struxerit | struxerimus | struxeritis | struxerint | |
pasivo | presente | — | — | struitur | — | — | — |
imperfecto | — | — | struēbātur | — | — | — | |
futuro | — | — | struētur | — | — | — | |
perfecto | structum* est (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | structum* erat (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
futuro perfecto | structum* erit (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | struam | struās | struat | struāmus | struātis | struant |
imperfecto | struerem | struerēs | strueret | struerēmus | struerētis | struerent | |
perfecto | struxerim | struxerīs | struxerit | struxerīmus | struxerītis | struxerint | |
pluscuamperfecto | struxissem | struxissēs | struxisset | struxissēmus | struxissētis | struxissent | |
pasivo | presente | — | — | struātur | — | — | — |
imperfecto | — | — | struerētur | — | — | — | |
perfecto | structum* sit (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
pluscuamperfecto | structum* esset (part. perf. nom. sg. neutro seguido de la 3.pers.sg. del presente indicativo de sum) | ||||||
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | strue | struitō | struitō | — | — | — | |
plural | struite | struitōte | struuntō | — | — | — | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | struere | struxisse | structūrus -a,-um esse | — | — | — | |
participios | struēns (struentis) |
— | structūrus -a,-um | — | structum* | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
struendum | struendī | struendō | struendum* | structum | structū | ||
* Verbos intransitivos o verbos usados intransitivamente solo emplean el participio perfecto pasivo y el gerundivo en construcciones impersonales en el nominativo singular neutro. |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 592/593. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.