pes
Latín
pes | |
clásico (AFI) | pēs [peːs̠] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | pēs [pɛs] |
rima | eːs |

[1] pēs hūmānus (pie humano)

[2] pēs equī (pata del caballo)
Etimología 1
Del protoitálico *pōd- o *ped-, y estos del protoindoeuropeo *pṓts.[1] Compárese el sánscrito पद् (pád), el griego antiguo πούς (pous) y el inglés antiguo fōt (inglés foot).[1]
Sustantivo masculino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | pēs | pedēs |
Vocativo | pēs | pedēs |
Acusativo | pedem | pedēs |
Genitivo | pedis | pedum |
Dativo | pedī | pedibus |
Ablativo | pede | pedibus |
Locuciones
|
Información adicional
- Derivados: bipes, impedio, impedimentum, impeditio, pedalis, pedarius, pedatus, pedes, peditatus, pedester, pedetemptim, pedetentim, pedica, expedio, expeditus, expeditio, pediculus, pedisequus, pedisequa, pedo, impedo, praepedio, quadrupedans, quadrupes, repedo
|
|
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 462. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.