inconsuetus
Latín
incōnsuētus | |
clásico (AFI) | [ɪŋˌkõː.sʊˈeː.tʊs] [ɪŋˌkɔn.sʊˈeː.tʊs] |
rima | u.e.tus |
Etimología
Del prefijo in-2 ("no") y cōnsuētus ("acostumbrado"), participio perfecto pasivo de cōnsuescō, -scere ("acostumbrarse").[1]
Adjetivo
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | incōnsuētus | incōnsuēta | incōnsuētum | incōnsuētī | incōnsuētae | incōnsuēta |
Vocativo | incōnsuēte | incōnsuēta | incōnsuētum | incōnsuētī | incōnsuētae | incōnsuēta |
Acusativo | incōnsuētum | incōnsuētam | incōnsuētum | incōnsuētōs | incōnsuētās | incōnsuēta |
Genitivo | incōnsuētī | incōnsuētae | incōnsuētī | incōnsuētōrum | incōnsuētārum | incōnsuētōrum |
Dativo | incōnsuētō | incōnsuētae | incōnsuētō | incōnsuētīs | incōnsuētīs | incōnsuētīs |
Ablativo | incōnsuētō | incōnsuētā | incōnsuētō | incōnsuētīs | incōnsuētīs | incōnsuētīs |
- 2
- Con genitivo: no acostumbrado (a), no habituado (a).[1]
- Sinónimo: īnsuētus
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.