honor
Español
| honor | |
| pronunciación (AFI) | [oˈnoɾ] |
| silabación | ho-nor |
| acentuación | aguda |
| longitud silábica | bisílaba |
| rima | oɾ |
Etimología 1
Del latín honor.
Sustantivo masculino
| Singular | Plural |
|---|---|
| honor | honores |
- 1
- Honestidad e integridad en las creencias y acciones.
- 2
- Fuente de prestigio o distinción.
- 3
- Manifestación de un alto nivel de respeto al mérito, rango, desempeño, etc.
- 4
- El privilegio de estar asociado con personas de cierta distinción.
- 5
- La castidad o pureza de una mujer.
Información adicional
Véase también
Inglés
| honor | |
| pronunciación | falta agregar |
| grafías alternativas | honour |
Etimología 1
Del latín honor.
Verbo
| Flexión de to honor | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- 2
- Honrar.
- Ámbito: Estados Unidos.
Información adicional
- Derivación: honor, honour, honorable, honourable, dishonor, dishonour, dishonorable, dishonourable, honorably, honourably, dishonorably, dishonourably
Latín
| honor | |
| clásico (AFI) | [ˈhɔnɔr] |
| eclesiástico (AFI) | [ˈɔːnor] |
| rima | o.nor |
Etimología 1
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Sustantivo masculino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | honor | honorēs |
| Vocativo | honor | honorēs |
| Acusativo | honorem | honorēs |
| Genitivo | honoris | honorum |
| Dativo | honorī | honoribus |
| Ablativo | honore | honoribus |
Locuciones
|
honoris causa |
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.