honor
Español
    
| honor | |
| pronunciación (AFI) | [oˈnoɾ] | 
| silabación | ho-nor | 
| acentuación | aguda | 
| longitud silábica | bisílaba | 
| rima | oɾ | 
Etimología 1
    
Del latín honor.
Sustantivo masculino
    
| Singular | Plural | 
|---|---|
| honor | honores | 
- 1
- Honestidad e integridad en las creencias y acciones.
- 2
- Fuente de prestigio o distinción.
- 3
- Manifestación de un alto nivel de respeto al mérito, rango, desempeño, etc.
- 4
- El privilegio de estar asociado con personas de cierta distinción.
- 5
- La castidad o pureza de una mujer.
Información adicional
    
Véase también
    
Inglés
    
| honor | |
| pronunciación | falta agregar | 
| grafías alternativas | honour | 
Etimología 1
    
Del latín honor.
Verbo
    
| Flexión de to honor | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- 2
- Honrar.
- Ámbito: Estados Unidos.
 
Información adicional
    
- Derivación: honor, honour, honorable, honourable, dishonor, dishonour, dishonorable, dishonourable, honorably, honourably, dishonorably, dishonourably
Latín
    
| honor | |
| clásico (AFI) | [ˈhɔnɔr] | 
| eclesiástico (AFI) | [ˈɔːnor] | 
| rima | o.nor | 
Etimología 1
    
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Sustantivo masculino
    
| 3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | honor | honorēs | 
| Vocativo | honor | honorēs | 
| Acusativo | honorem | honorēs | 
| Genitivo | honoris | honorum | 
| Dativo | honorī | honoribus | 
| Ablativo | honore | honoribus | 
Locuciones
    
| honoris causa | 
Referencias y notas
    
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.

