dilucesco
Latín
| dīlūcēscō | |
| clásico (AFI) | [diː.luːˈkeːs.koː] |
| rima | es.ko |
Verbo intransitivo
presente activo dīlūcēscō, presente infinitivo dīlūcēscere, perfecto activo dīlūxī (sin raíz del supino).
- b
- Dicho de enigmas, etc.: aclararse, esclarecerse.
Conjugación
Flexión de dīlūcēscōtercera conjugación, perfecto con s, sin raíz del supino, intransitivo
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | dīlūcēscō | dīlūcēscis | dīlūcēscit | dīlūcēscimus | dīlūcēscitis | dīlūcēscunt |
| imperfecto | dīlūcēscēbam | dīlūcēscēbās | dīlūcēscēbat | dīlūcēscēbāmus | dīlūcēscēbātis | dīlūcēscēbant | |
| futuro | dīlūcēscam | dīlūcēscēs | dīlūcēscet | dīlūcēscēmus | dīlūcēscētis | dīlūcēscent | |
| perfecto | dīlūxī | dīlūxistī | dīlūxit | dīlūximus | dīlūxistis | dīlūxērunt, dīlūxēre | |
| pluscuamperfecto | dīlūxeram | dīlūxerās | dīlūxerat | dīlūxerāmus | dīlūxerātis | dīlūxerant | |
| futuro perfecto | dīlūxerō | dīlūxeris | dīlūxerit | dīlūxerimus | dīlūxeritis | dīlūxerint | |
| pasivo | presente | — | — | dīlūcēscitur | — | — | — |
| imperfecto | — | — | dīlūcēscēbātur | — | — | — | |
| futuro | — | — | dīlūcēscētur | — | — | — | |
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | dīlūcēscam | dīlūcēscās | dīlūcēscat | dīlūcēscāmus | dīlūcēscātis | dīlūcēscant |
| imperfecto | dīlūcēscerem | dīlūcēscerēs | dīlūcēsceret | dīlūcēscerēmus | dīlūcēscerētis | dīlūcēscerent | |
| perfecto | dīlūxerim | dīlūxerīs | dīlūxerit | dīlūxerīmus | dīlūxerītis | dīlūxerint | |
| pluscuamperfecto | dīlūxissem | dīlūxissēs | dīlūxisset | dīlūxissēmus | dīlūxissētis | dīlūxissent | |
| pasivo | presente | — | — | dīlūcēscātur | — | — | — |
| imperfecto | — | — | dīlūcēscerētur | — | — | — | |
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
| singular | dīlūcēsce | dīlūcēscitō | dīlūcēscitō | — | — | — | |
| plural | dīlūcēscite | dīlūcēscitōte | dīlūcēscuntō | — | — | — | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | dīlūcēscere | dīlūxisse | — | — | — | — | |
| participios | dīlūcēscēns (dīlūcēscentis) |
— | — | — | — | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| dīlūcēscendum | dīlūcēscendī | dīlūcēscendō | dīlūcēscendum* | — | — | ||
| * Verbos intransitivos o verbos usados intransitivamente solo emplean el participio perfecto pasivo y el gerundivo en construcciones impersonales en el nominativo singular neutro. | |||||||
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
- Georges, Karl Ernst (1913) "dilucesco". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover: Hahnsche Buchhandlung
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.