confirmatio
Latín
| cōnfirmātiō | |
| clásico (AFI) | [kõː.fɪrˈmaː.tɪ.oː] [kɔn.fɪrˈmaː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología
De cōnfirmō, -āre ("fortalecer") y el sufijo tiō, y aquel del prefijo con- y firmō, -āre ("fortalecer").[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | cōnfirmātiō | cōnfirmātiōnēs |
| Vocativo | cōnfirmātiō | cōnfirmātiōnēs |
| Acusativo | cōnfirmātiōnem | cōnfirmātiōnēs |
| Genitivo | cōnfirmātiōnis | cōnfirmātiōnum |
| Dativo | cōnfirmātiōnī | cōnfirmātiōnibus |
| Ablativo | cōnfirmātiōne | cōnfirmātiōnibus |
Descendientes
|
Véase también
Wikipedia en latín tiene un artículo sobre confirmatio.
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.