suo
Latín
| suō | |
| clásico (AFI) | [ˈsʊ.oː] |
| rima | u.o |
Etimología
Del protoitálico *s(j)ūje/o-, y este del protoindoeuropeo *siuH-ie/o- ("coser").[1] Compárese el sánscrito सीव्यति (sī́vyati, "coser"), el jotanés hīya ("telas cosidas"), el lituano siūti ("coser") y el gótico 𐍃𐌹𐌿𐌾𐌰𐌽 (siujan, "coser")[1]
Verbo transitivo
presente activo suō, presente infinitivo suere, perfecto activo suī, supino sūtum.
Conjugación
Flexión de suōtercera conjugación, perfecto radical
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | suō | suis | suit | suimus | suitis | suunt |
| imperfecto | suēbam | suēbās | suēbat | suēbāmus | suēbātis | suēbant | |
| futuro | suam | suēs | suet | suēmus | suētis | suent | |
| perfecto | suī | suistī | suit | suimus | suistis | suērunt, suēre | |
| pluscuamperfecto | sueram | suerās | suerat | suerāmus | suerātis | suerant | |
| futuro perfecto | suerō | sueris | suerit | suerimus | sueritis | suerint | |
| pasivo | presente | suor | sueris, suere |
suitur | suimur | suiminī | suuntur |
| imperfecto | suēbar | suēbāris, suēbāre |
suēbātur | suēbāmur | suēbāminī | suēbantur | |
| futuro | suar | suēris, suēre |
suētur | suēmur | suēminī | suentur | |
| perfecto | sūtus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | sūtus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum) | ||||||
| futuro perfecto | sūtus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum) | ||||||
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | suam | suās | suat | suāmus | suātis | suant |
| imperfecto | suerem | suerēs | sueret | suerēmus | suerētis | suerent | |
| perfecto | suerim | suerīs | suerit | suerīmus | suerītis | suerint | |
| pluscuamperfecto | suissem | suissēs | suisset | suissēmus | suissētis | suissent | |
| pasivo | presente | suar | suāris, suāre |
suātur | suāmur | suāminī | suantur |
| imperfecto | suerer | suerēris, suerēre |
suerētur | suerēmur | suerēminī | suerentur | |
| perfecto | sūtus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum) | ||||||
| pluscuamperfecto | sūtus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum) | ||||||
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
| singular | sue | suitō | suitō | suere | suitor | suitor | |
| plural | suite | suitōte | suuntō | suiminī | — | suuntor | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | suere | suisse | sūtūrus -a,-um esse | suī | sūtus -a,-um esse | sūtum īrī | |
| participios | suēns (suentis) |
— | sūtūrus -a,-um | — | sūtus -a,-um | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| suendum | suendī | suendō | suendus -a,-um | sūtum | sūtū | ||
Forma flexiva
| suō | |
| clásico (AFI) | [ˈsʊ.oː] |
| rima | u.o |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 600. ISBN 978-90-04-16797-1
- Georges, Karl Ernst (1913) "suo". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover: Hahnsche Buchhandlung
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.