sanus
Latín
sanus | |
clásico (AFI) | sānus [ˈs̠äːnʊs̠] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | sānus [ˈsäːnus] |
rima | aː.nus |
Etimología 1
Del protoitálico *sāno-, y este del protoindoeuropeo, del protoindoeuropeo *seh₂-.[1] Compárese el sánscrito avasātár ("liberador").[1] → satis.
Adjetivo
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | sānus | sāna | sānum | sānī | sānae | sāna |
Vocativo | sāne | sāna | sānum | sānī | sānae | sāna |
Acusativo | sānum | sānam | sānum | sānōs | sānās | sāna |
Genitivo | sānī | sānae | sānī | sānōrum | sānārum | sānōrum |
Dativo | sānō | sānae | sānō | sānīs | sānīs | sānīs |
Ablativo | sānō | sānā | sānō | sānīs | sānīs | sānīs |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 538. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.