maledictio
Latín
| maledictiō | |
| clásico (AFI) | [ma.lɛˈdɪk.tɪ.oː] |
| rima | ik.ti.o |
Etimología
De maledīcō, -ere ("maldecir") y el sufijo tiō, y aquel de male ("mal") y dīcō, -ere ("decir").[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | maledictiō | maledictiōnēs |
| Vocativo | maledictiō | maledictiōnēs |
| Acusativo | maledictiōnem | maledictiōnēs |
| Genitivo | maledictiōnis | maledictiōnum |
| Dativo | maledictiōnī | maledictiōnibus |
| Ablativo | maledictiōne | maledictiōnibus |
Información adicional
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.