contumax
Latín
| contumāx | |
| clásico (AFI) | [ˈkɔn.tʊ.maːks] |
| rima | on.tu.maks |
Etimología
De *contumeō, -ēre ("ser orgulloso") y el sufijo āx, aquel del prefijo con- y tumeō, -ēre ("estar hinchado").[1]
Adjetivo
| Comparación | |
| Comparativo: | contumācior |
| Superlativo: | contumācissimus |
3.ª declinación (de una terminación) | ||||
| Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|
| Masculino Femenino |
Neutro | Masculino Femenino |
Neutro | |
| Nominativo | contumāx | contumāx | contumācēs | contumācia |
| Vocativo | contumāx | contumāx | contumācēs | contumācia |
| Acusativo | contumācem | contumāx | contumācēs contumācīs |
contumācia |
| Genitivo | contumācis | contumācis | contumācium | contumācium |
| Dativo | contumācī | contumācī | contumācibus | contumācibus |
| Ablativo | contumacī | contumacī | contumācibus | contumācibus |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 132-33. ISBN 978-90-04-16797-1
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.