consultus
Latín
    
| consultus | |
| clásico (AFI) | [kõːˈs̠ʊɫ̪t̪ʊs̠] | 
| eclesiástico (AFI) | [konˈsul̪t̪us] | 
| rima | ul.tus | 
Etimología 1
    
Si puedes, incorpórala: ver cómo.[1]
Adjetivo
    
Sustantivo masculino
    
| 2.ª declinación (-us) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | cōnsultus | cōnsultī | 
| Vocativo | cōnsulte | cōnsultī | 
| Acusativo | cōnsultum | cōnsultōs | 
| Genitivo | cōnsultī | cōnsultōrum | 
| Dativo | cōnsultō | cōnsultīs | 
| Ablativo | cōnsultō | cōnsultīs | 
Locuciones
    
| 
 | 
Forma verbal
    
| 1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | cōnsultus | cōnsulta | cōnsultum | cōnsultī | cōnsultae | cōnsulta | 
| Vocativo | cōnsulte | cōnsulta | cōnsultum | cōnsultī | cōnsultae | cōnsulta | 
| Acusativo | cōnsultum | cōnsultam | cōnsultum | cōnsultōs | cōnsultās | cōnsulta | 
| Genitivo | cōnsultī | cōnsultae | cōnsultī | cōnsultōrum | cōnsultārum | cōnsultōrum | 
| Dativo | cōnsultō | cōnsultae | cōnsultō | cōnsultīs | cōnsultīs | cōnsultīs | 
| Ablativo | cōnsultō | cōnsultā | cōnsultō | cōnsultīs | cōnsultīs | cōnsultīs | 
- 1
- Participio perfecto pasivo de cōnsulō.
Referencias y notas
    
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.