consultus
Latín
| consultus | |
| clásico (AFI) | [kõːˈs̠ʊɫ̪t̪ʊs̠] |
| eclesiástico (AFI) | [konˈsul̪t̪us] |
| rima | ul.tus |
Etimología 1
Si puedes, incorpórala: ver cómo.[1]
Adjetivo
Sustantivo masculino
2.ª declinación (-us) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | cōnsultus | cōnsultī |
| Vocativo | cōnsulte | cōnsultī |
| Acusativo | cōnsultum | cōnsultōs |
| Genitivo | cōnsultī | cōnsultōrum |
| Dativo | cōnsultō | cōnsultīs |
| Ablativo | cōnsultō | cōnsultīs |
Locuciones
|
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | cōnsultus | cōnsulta | cōnsultum | cōnsultī | cōnsultae | cōnsulta |
| Vocativo | cōnsulte | cōnsulta | cōnsultum | cōnsultī | cōnsultae | cōnsulta |
| Acusativo | cōnsultum | cōnsultam | cōnsultum | cōnsultōs | cōnsultās | cōnsulta |
| Genitivo | cōnsultī | cōnsultae | cōnsultī | cōnsultōrum | cōnsultārum | cōnsultōrum |
| Dativo | cōnsultō | cōnsultae | cōnsultō | cōnsultīs | cōnsultīs | cōnsultīs |
| Ablativo | cōnsultō | cōnsultā | cōnsultō | cōnsultīs | cōnsultīs | cōnsultīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de cōnsulō.
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.