peritus
Latín
peritus | |
clásico (AFI) | perītus [pɛˈriːt̪ʊs̠] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | perītus [peˈriːt̪us] |
rima | iː.tus |
Etimología 1
participio perfecto pasivo de -perīo, -īre/-perior, -īrī, "encontrar", "experimentar" (de pariō, -ere, "parir"), compárese reperiō, opperior, experior y comperior.[1]
Adjetivo
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | perītus | perīta | perītum | perītī | perītae | perīta |
Vocativo | perīte | perīta | perītum | perītī | perītae | perīta |
Acusativo | perītum | perītam | perītum | perītōs | perītās | perīta |
Genitivo | perītī | perītae | perītī | perītōrum | perītārum | perītōrum |
Dativo | perītō | perītae | perītō | perītīs | perītīs | perītīs |
Ablativo | perītō | perītā | perītō | perītīs | perītīs | perītīs |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 445-46. ISBN 978-90-04-16797-1
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.