timeo
Latín
timeō | |
clásico (AFI) | [ˈtɪ.mɛ.oː] |
rima | i.me.o |
Etimología
Incierta.[1]
Verbo intransitivo
presente activo timeō, presente infinitivo timēre, perfecto activo timuī, sin raíz del supino.
Conjugación
Flexión de timeōsegunda conjugación, perfecto con u, sin raíz del supino
indicativo | singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | timeō | timēs | timet | timēmus | timētis | timent |
imperfecto | timēbam | timēbās | timēbat | timēbāmus | timēbātis | timēbant | |
futuro | timēbō | timēbis | timēbit | timēbimus | timēbitis | timēbunt | |
perfecto | timuī | timuistī | timuit | timuimus | timuistis | timuērunt, timuēre | |
pluscuamperfecto | timueram | timuerās | timuerat | timuerāmus | timuerātis | timuerant | |
futuro perfecto | timuerō | timueris | timuerit | timuerimus | timueritis | timuerint | |
pasivo | presente | timeor | timēris, timēre |
timētur | timēmur | timēminī | timentur |
imperfecto | timēbar | timēbāris, timēbāre |
timēbātur | timēbāmur | timēbāminī | timēbantur | |
futuro | timēbor | timēberis, timēbere |
timēbitur | timēbimur | timēbiminī | timēbuntur | |
subjuntivo | singular | plural | |||||
primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
activo | presente | timeam | timeās | timeat | timeāmus | timeātis | timeant |
imperfecto | timērem | timērēs | timēret | timērēmus | timērētis | timērent | |
perfecto | timuerim | timuerīs | timuerit | timuerīmus | timuerītis | timuerint | |
pluscuamperfecto | timuissem | timuissēs | timuisset | timuissēmus | timuissētis | timuissent | |
pasivo | presente | timear | timeāris, timeāre |
timeātur | timeāmur | timeāminī | timeantur |
imperfecto | timērer | timērēris, timērēre |
timērētur | timērēmur | timērēminī | timērentur | |
imperativos | activo | pasivo | |||||
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
singular | timē | timētō | timētō | timēre | timētor | timētor | |
plural | timēte | timētōte | timentō | timēminī | — | timentor | |
presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
infinitivos | timēre | timuisse | — | timērī | — | — | |
participios | timēns (timentis) |
— | — | — | — | — | |
gerundio | gerundivo | supino | |||||
acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
timendum | timendī | timendō | timendus -a,-um | — | — |
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 620. ISBN 978-90-04-16797-1
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.