praecautio
Latín
| praecautiō | |
| clásico (AFI) | [praɪˈkaʊ.tɪ.oː] |
| grafías alternativas | præcautiō |
| rima | au̯.ti.o |
Etimología
De praecaveō, -ēre ("precaver") y el sufijo tiō,[1] y aquel del prefijo prae- y caveō, -ēre ("estar en guardia").[2]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | praecautiō | praecautiōnēs |
| Vocativo | praecautiō | praecautiōnēs |
| Acusativo | praecautiōnem | praecautiōnēs |
| Genitivo | praecautiōnis | praecautiōnum |
| Dativo | praecautiōnī | praecautiōnibus |
| Ablativo | praecautiōne | praecautiōnibus |
- 1
- Precaución.
- Uso: latín post-clásico.[1]
Referencias y notas
- Lewis, Charlton T. & Charles Short (ed.) (1879). «praecautio“», A Latin Dictionary (en inglés). Nueva York: Harper and Brothers. ISBN 978-0-19-864201-5.
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.