praecautio
Latín
praecautiō | |
clásico (AFI) | [praɪˈkaʊ.tɪ.oː] |
grafías alternativas | præcautiō |
rima | au̯.ti.o |
Etimología
De praecaveō, -ēre ("precaver") y el sufijo tiō,[1] y aquel del prefijo prae- y caveō, -ēre ("estar en guardia").[2]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | praecautiō | praecautiōnēs |
Vocativo | praecautiō | praecautiōnēs |
Acusativo | praecautiōnem | praecautiōnēs |
Genitivo | praecautiōnis | praecautiōnum |
Dativo | praecautiōnī | praecautiōnibus |
Ablativo | praecautiōne | praecautiōnibus |
- 1
- Precaución.
- Uso: latín post-clásico.[1]
Referencias y notas
- Lewis, Charlton T. & Charles Short (ed.) (1879). «praecautio“», A Latin Dictionary (en inglés). Nueva York: Harper and Brothers. ISBN 978-0-19-864201-5.
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.