panis
Latín
| panis | |
| clásico (AFI) | pānis [ˈpäːnɪs̠] ⓘ |
| eclesiástico (AFI) | pānis [ˈpäːnis] |
| rima | aː.nis |
Etimología 1
Incierta, a menudo asociada, por su antepasado *pāstnis, con la raíz indoeuropea peh₂- ("pacer"). Compárese el verbo pāscō, pāscere ("nutrir", "pacer").[1]

pānēs
Sustantivo masculino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | pānis | pānēs |
| Vocativo | pānis | pānēs |
| Acusativo | pānem | pānēs |
| Genitivo | pānis | pānum |
| Dativo | pānī | pānibus |
| Ablativo | pāne | pānibus |
- Derivados: panarium, panarius, panicellus, paniceus, panicium, panicoctarius, panifex, panifica, panificium, panosus, pastillum, pastillus
Descendientes
|
Referencias y notas
- «panis» en https://en.wiktionary.org Consultado el 14 feb 2014.
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.