orpo
Finés
| orpo | |
| pronunciación (AFI) | [ˈo̞rˌpo̞] |
| silabación | or-po |
| longitud silábica | bisílaba |
| rima | orpo |
Etimología 1
del mismo ugrofinés *orpa como el estoniano orb y el húngaro árva, de la raíz protoindoeuropeo *hórbʰo-; compárelo al griego antiguo ὀρφανός y al armenio որբ.
Sustantivo
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | orpo | orvot |
| Genitivo | orvon | orpojen |
| Partitivo | orpoa | orpoja |
| Acusativo | orpo | orvot |
| Acusativo 2 | orvon | |
| Inesivo | orvossa | orvoissa |
| Elativo | orvosta | orvoista |
| Ilativo | orpoon | orpoihin |
| Adesivo | orvolla | orvoilla |
| Ablativo | orvolta | orvoilta |
| Alativo | orvolle | orvoille |
| Esivo | orpona | orpoina |
| Traslativo | orvoksi | orvoiksi |
| Abesivo | orvotta | orvoitta |
| Instructivo | orvoin | |
| Comitativo | orpoine (+ sufijo posesivo) |
- 1
- Huérfano.
Adjetivo
- 2
- Solo.
- Uso: en sentido figurado
Derivaciones
- Sustantivos
- orpous
- Compuestas
- orpokoti
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.