infortunium
Latín
īnfortūnium | |
clásico (AFI) | [ĩː.fɔrˈtuː.nɪ.ũː] [ɪn.fɔrˈtuː.nɪ.ũː] |
rima | u.ni.um |
Sustantivo neutro
2.ª declinación (-um) | ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | īnfortūnium | īnfortūnia |
Vocativo | īnfortūnium | īnfortūnia |
Acusativo | īnfortūnium | īnfortūnia |
Genitivo | īnfortūniī | īnfortūniōrum |
Dativo | īnfortūniō | īnfortūniīs |
Ablativo | īnfortūniō | īnfortūniīs |
- 1
- Infortunio, desgracia; (muchas veces empleado de manera eufemística para golpes o castigos).[1]
Descendientes
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.