disconvenio
Latín
| disconveniō | |
| clásico (AFI) | [dɪs.kɔnˈwɛ.nɪ.oː] |
| rima | u̯e.ni.o |
Verbo intransitivo
presente activo disconveniō, presente infinitivo disconvenīre (sin testimonios de temas del perfecto ni del supino)
- 1
- Ser inconsistente, no ser armonioso, disconvenir, desconvenir.[1][2]
- b
- Impersonal: hay desacuerdo, se desacuerda.[1][2]
Conjugación
Flexión de disconveniōcuarta conjugación, sin raíz del perfecto, sin raíz del supino, intransitivo
| indicativo | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | disconveniō | disconvenīs | disconvenit | disconvenīmus | disconvenītis | disconveniunt |
| imperfecto | disconveniēbam | disconveniēbās | disconveniēbat | disconveniēbāmus | disconveniēbātis | disconveniēbant | |
| futuro | disconveniam | disconveniēs | disconveniet | disconveniēmus | disconveniētis | disconvenient | |
| pasivo | presente | — | — | disconvenītur | — | — | — |
| imperfecto | — | — | disconveniēbātur | — | — | — | |
| futuro | — | — | disconveniētur | — | — | — | |
| subjuntivo | singular | plural | |||||
| primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | ||
| activo | presente | disconveniam | disconveniās | disconveniat | disconveniāmus | disconveniātis | disconveniant |
| imperfecto | disconvenīrem | disconvenīrēs | disconvenīret | disconvenīrēmus | disconvenīrētis | disconvenīrent | |
| pasivo | presente | — | — | disconveniātur | — | — | — |
| imperfecto | — | — | disconvenīrētur | — | — | — | |
| imperativos | activo | pasivo | |||||
| presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) |
presente (2ª persona) |
futuro (2ª persona) |
futuro (3ª persona) | ||
| singular | disconvenī | disconvenitō | disconvenitō | — | — | — | |
| plural | disconvenīte | disconvenītōte | disconveniuntō | — | — | — | |
| presente | perfecto | futuro | presente | perfecto | futuro | ||
| infinitivos | disconvenīre | — | — | — | — | — | |
| participios | disconveniēns (disconvenientis) |
— | — | — | — | — | |
| gerundio | gerundivo | supino | |||||
| acusativo | genitivo | dativo/ablativo | acusativo | dativo/ablativo | |||
| disconveniendum | disconveniendī | disconveniendō | disconveniendum* | — | — | ||
| * Verbos intransitivos o verbos usados intransitivamente solo emplean el participio perfecto pasivo y el gerundivo en construcciones impersonales en el nominativo singular neutro. | |||||||
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
- Georges, Karl Ernst (1913) "disconvenio". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover: Hahnsche Buchhandlung
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.