unicus
Latín
| unicus | |
| clásico (AFI) | [ˈʊnɪkʊs̠] |
| eclesiástico (AFI) | [ˈuːnikus] |
| rima | u.ni.kus |
Etimología
De unus y el sufijo -icus.
Adjetivo
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | unicus | unica | unicum | unicī | unicae | unica |
| Vocativo | unice | unica | unicum | unicī | unicae | unica |
| Acusativo | unicum | unicam | unicum | unicōs | unicās | unica |
| Genitivo | unicī | unicae | unicī | unicōrum | unicārum | unicōrum |
| Dativo | unicō | unicae | unicō | unicīs | unicīs | unicīs |
| Ablativo | unicō | unicā | unicō | unicīs | unicīs | unicīs |
- 1
- Único, inigualable.
- 2
- Solo, solitario.
Referemcias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.