transcriptio
Latín
| trānscrīptiō | |
| clásico (AFI) | [trãːsˈkriːp.tɪ.oː] [transˈkriːp.tɪ.oː] |
| grafías alternativas | trānsscrīptiō |
| rima | ip.ti.o |
Etimología
De trānscrībō y el sufijo tiō.[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | trānscrīptiō | trānscrīptiōnēs |
| Vocativo | trānscrīptiō | trānscrīptiōnēs |
| Acusativo | trānscrīptiōnem | trānscrīptiōnēs |
| Genitivo | trānscrīptiōnis | trānscrīptiōnum |
| Dativo | trānscrīptiōnī | trānscrīptiōnibus |
| Ablativo | trānscrīptiōne | trānscrīptiōnibus |
- b
- Transferencia de una deuda.[1]
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.