negotiatio
Latín
| negōtiātiō | |
| clásico (AFI) | [nɛˌgoː.tɪˈaː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología
De negōtior, -ārī ("negociar") y el sufijo tiō, y aquel la verbalización de negōtium ("negocio").[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | negōtiātiō | negōtiātiōnēs |
| Vocativo | negōtiātiō | negōtiātiōnēs |
| Acusativo | negōtiātiōnem | negōtiātiōnēs |
| Genitivo | negōtiātiōnis | negōtiātiōnum |
| Dativo | negōtiātiōnī | negōtiātiōnibus |
| Ablativo | negōtiātiōne | negōtiātiōnibus |
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.