interruptio
Latín
| interruptiō | |
| clásico (AFI) | [ɪn.tɛrˈrʊp.tɪ.oː] |
| rima | up.ti.o |
Etimología
De interrumpō, -ere ("interrumpir") y el sufijo tiō, y aquel del prefijo inter- y rumpō, -ere ("romper").[1]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | interruptiō | interruptiōnēs |
| Vocativo | interruptiō | interruptiōnēs |
| Acusativo | interruptiōnem | interruptiōnēs |
| Genitivo | interruptiōnis | interruptiōnum |
| Dativo | interruptiōnī | interruptiōnibus |
| Ablativo | interruptiōne | interruptiōnibus |
- b Retórica
- Reticencia, aposiopesis.[1]
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.