illaetabilis
Latín
illaetābilis | |
clásico (AFI) | [ɪl.laɪˈtaː.bɪ.lɪs] |
rima | a.bi.lis |
Etimología
Del prefijo in-2 ("no") y laetābilis ("agradable"), de laetor, -ārī ("alegrarse") y el sufijo -bilis, en última instancia de laetus ("abundante", "alegre", etc.).[1]
Adjetivo
3.ª declinación (de dos terminaciones: -is, -e) | ||||
Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|
Masculino Femenino |
Neutro | Masculino Femenino |
Neutro | |
Nominativo | illaetābilis | illaetābile | illaetābilēs | illaetābilia |
Vocativo | illaetābilis | illaetābile | illaetābilēs | illaetābilia |
Acusativo | illaetābilem | illaetābile | illaetābilēs illaetābilīs |
illaetābilia |
Genitivo | illaetābilis | illaetābilis | illaetābilium | illaetābilium |
Dativo | illaetābilī | illaetābilī | illaetābilibus | illaetābilibus |
Ablativo | illaetābilī | illaetābilī | illaetābilibus | illaetābilibus |
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.