grammaticus
Latín
    
| grammaticus | |
| clásico (AFI) | [gramˈma.tɪ.kʊs] | 
| rima | a.ti.kus | 
Etimología
    
Del griego antiguo γραμματικός (grammatikós, "educado").
Adjetivo
    
| 1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | grammaticus | grammatica | grammaticum | grammaticī | grammaticae | grammatica | 
| Vocativo | grammatice | grammatica | grammaticum | grammaticī | grammaticae | grammatica | 
| Acusativo | grammaticum | grammaticam | grammaticum | grammaticōs | grammaticās | grammatica | 
| Genitivo | grammaticī | grammaticae | grammaticī | grammaticōrum | grammaticārum | grammaticōrum | 
| Dativo | grammaticō | grammaticae | grammaticō | grammaticīs | grammaticīs | grammaticīs | 
| Ablativo | grammaticō | grammaticā | grammaticō | grammaticīs | grammaticīs | grammaticīs | 
- 1
- Gramatical, de gramático, de crítico.
Referencias y notas
    
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.