eventus
Latín
| ēventus | |
| clásico (AFI) | [eːˈwɛn.tʊs] |
| rima | u̯en.tus |
Etimología
De ēveniō, -īre ("emerger") y el sufijo -tus3.[1]
Sustantivo masculino
4.ª declinación (-us) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | ēventus | ēventūs |
| Vocativo | ēventus | ēventūs |
| Acusativo | ēventum | ēventūs |
| Genitivo | ēventūs | ēventuum |
| Dativo | ēventuī | ēventibus |
| Ablativo | ēventū | ēventibus |
-
- Uso: dícese de sueños, deseos, plegarias, etc.[1]
- b
- Evento relacionado a una persona en particular: destino.[1]
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.