dimidius
Latín
dīmidius | |
clásico (AFI) | [diːˈmɪ.dɪ.ʊs] |
rima | i.di.us |
Adjetivo
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | dīmidius | dīmidia | dīmidium | dīmidiī | dīmidiae | dīmidia |
Vocativo | dīmidie | dīmidia | dīmidium | dīmidiī | dīmidiae | dīmidia |
Acusativo | dīmidium | dīmidiam | dīmidium | dīmidiōs | dīmidiās | dīmidia |
Genitivo | dīmidiī | dīmidiae | dīmidiī | dīmidiōrum | dīmidiārum | dīmidiōrum |
Dativo | dīmidiō | dīmidiae | dīmidiō | dīmidiīs | dīmidiīs | dīmidiīs |
Ablativo | dīmidiō | dīmidiā | dīmidiō | dīmidiīs | dīmidiīs | dīmidiīs |
- 2
- En sentido más amplio: incompleto, mutilado.[1]
Locuciones
- parte dīmidiā auctus - el doble más grande (lit. aumentado por el doble).[1]
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press, p. 545
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.