atontecerse
Español
atontecerse | |
seseante (AFI) | [a.t̪on̪.t̪eˈseɾ.se] |
no seseante (AFI) | [a.t̪on̪.t̪eˈθeɾ.se] |
silabación | a-ton-te-cer-se[1] |
acentuación | llana |
longitud silábica | pentasílaba |
rima | eɾ.se |
Etimología
De atontecer con el pronombre reflexivo átono.
Verbo pronominal
- 1
- Volverse tonto, perder la lucidez, el sentido común o la lógica.
- Uso: se emplea también como intransitivo: entontecer.
- Relacionados: aburrarse, abobarse, atarugarse, atembarse, atontarse, atontecerse.
Conjugación
Formas no personales | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Simples | Compuestas | |||||
Infinitivo | atontecerse | haberse atontecido | ||||
Gerundio | atonteciéndose (o atonteciendo) | habiéndose atontecido | ||||
Participio | atontecido | |||||
Formas personales | ||||||
número: | singular | plural | ||||
persona: | primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera |
Modo indicativo | yo | tú vos |
él / ella usted1 |
nosotros nosotras |
vosotros vosotras |
ellos / ellas ustedes1 |
Tiempos simples | ||||||
Presente | me atontezco | te atontecestú te atontecésvos | se atontece | nos atontecemos | os atontecéis | se atontecen |
Pretérito imperfecto o Copretérito (Andrés Bello) | me atontecía | te atontecías | se atontecía | nos atontecíamos | os atontecíais | se atontecían |
Pretérito indefinido o Pretérito (Perfecto simple) | me atontecí | te atonteciste | se atonteció | nos atontecimos | os atontecisteis | se atontecieron |
Futuro | me atonteceré | te atontecerás | se atontecerá | nos atonteceremos | os atonteceréis | se atontecerán |
Condicional o Pospretérito | me atontecería | te atontecerías | se atontecería | nos atonteceríamos | os atonteceríais | se atontecerían |
Tiempos compuestos | ||||||
Pretérito perfecto o Antepresente | me he atontecido | te has atontecido | se ha atontecido | nos hemos atontecido | os habéis atontecido | se han atontecido |
Pretérito pluscuamperfecto o Antecopretérito | me había atontecido | te habías atontecido | se había atontecido | nos habíamos atontecido | os habíais atontecido | se habían atontecido |
Pretérito anterior o Antepretérito (poco usado) | me hube atontecido | te hubiste atontecido | se hubo atontecido | nos hubimos atontecido | os hubisteis atontecido | se hubieron atontecido |
Futuro perfecto o Antefuturo | me habré atontecido | te habrás atontecido | se habrá atontecido | nos habremos atontecido | os habréis atontecido | se habrán atontecido |
Condicional perfecto o Antepospretérito | me habría atontecido | te habrías atontecido | se habría atontecido | nos habríamos atontecido | os habríais atontecido | se habrían atontecido |
Modo subjuntivo | yo | tú vos2 |
él / ella usted1 |
nosotros nosotras |
vosotros vosotras |
ellos / ellas ustedes1 |
Tiempos simples | ||||||
Presente | me atontezca | te atontezcastú te atontezcásvos2 | se atontezca | nos atontezcamos | os atontezcáis | se atontezcan |
Pretérito imperfecto o Pretérito | me atonteciera | te atontecieras | se atonteciera | nos atonteciéramos | os atontecierais | se atontecieran |
me atonteciese | te atontecieses | se atonteciese | nos atonteciésemos | os atontecieseis | se atonteciesen | |
Futuro (en desuso) | me atonteciere | te atontecieres | se atonteciere | nos atonteciéremos | os atonteciereis | se atontecieren |
Tiempos compuestos | ||||||
Pretérito perfecto o Antepresente | me haya atontecido | te hayastú atontecido te hayásvos2 atontecido | se haya atontecido | nos hayamos atontecido | os hayáis atontecido | se hayan atontecido |
Pretérito pluscuamperfecto o Antepretérito | me hubiera atontecido | te hubieras atontecido | se hubiera atontecido | nos hubiéramos atontecido | os hubierais atontecido | se hubieran atontecido |
me hubiese atontecido | te hubieses atontecido | se hubiese atontecido | nos hubiésemos atontecido | os hubieseis atontecido | se hubiesen atontecido | |
Futuro o Antefuturo (en desuso) | me hubiere atontecido | te hubieres atontecido | se hubiere atontecido | nos hubiéremos atontecido | os hubiereis atontecido | se hubieren atontecido |
Modo imperativo | tú vos |
usted1 | nosotros nosotras |
vosotros vosotras |
ustedes1 | |
Afirmativo | atontécetetú atontecetevos |
atontézcase | atontezcámonos | atonteceos | atontézcanse | |
Negativo | Se emplea el presente del modo subjuntivo | |||||
1 Usted y ustedes son pronombres de segunda persona, pero emplean las formas verbales de la tercera. 2 Las formas de «vos» varían en diversas zonas de América. El voseo rioplatense prefiere para el subjuntivo las formas de «tú». | ||||||
Irregularidad: ce, ci se convierte en zca, zco ("atontece", "atontecía", "atontezco", "atontezcamos") |
Información adicional
- Derivación: tonto, tontería, tontera, tontada, tontuna, tontorrón, tontito, tontaina, tontear, tonteo, atontar, atontado, atontamiento, atontecer, atontolinar, atontolinado, entontecer, entontecimiento, tontiloco, tontivano, tontolculo, tontolaba, tontolnabo, tontopollas.
Traducciones
|
Referencias y notas
- Por motivos estéticos, debe evitarse dejar una letra huérfana a final de línea. Más información.
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.