atontecerse
Español
    
| atontecerse | |
| seseante (AFI) | [a.t̪on̪.t̪eˈseɾ.se] | 
| no seseante (AFI) | [a.t̪on̪.t̪eˈθeɾ.se] | 
| silabación | a-ton-te-cer-se[1] | 
| acentuación | llana | 
| longitud silábica | pentasílaba | 
| rima | eɾ.se | 
Etimología
    
De atontecer con el pronombre reflexivo átono.
Verbo pronominal
    
- 1
- Volverse tonto, perder la lucidez, el sentido común o la lógica.
- Uso: se emplea también como intransitivo: entontecer.
- Relacionados: aburrarse, abobarse, atarugarse, atembarse, atontarse, atontecerse.
 
Conjugación
    
| Formas no personales | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Simples | Compuestas | |||||
| Infinitivo | atontecerse | haberse atontecido | ||||
| Gerundio | atonteciéndose (o atonteciendo) | habiéndose atontecido | ||||
| Participio | atontecido | |||||
| Formas personales | ||||||
| número: | singular | plural | ||||
| persona: | primera | segunda | tercera | primera | segunda | tercera | 
| Modo indicativo | yo | tú vos | él / ella usted1 | nosotros nosotras | vosotros vosotras | ellos / ellas ustedes1 | 
| Tiempos simples | ||||||
| Presente | me atontezco | te atontecestú te atontecésvos | se atontece | nos atontecemos | os atontecéis | se atontecen | 
| Pretérito imperfecto o Copretérito (Andrés Bello) | me atontecía | te atontecías | se atontecía | nos atontecíamos | os atontecíais | se atontecían | 
| Pretérito indefinido o Pretérito (Perfecto simple) | me atontecí | te atonteciste | se atonteció | nos atontecimos | os atontecisteis | se atontecieron | 
| Futuro | me atonteceré | te atontecerás | se atontecerá | nos atonteceremos | os atonteceréis | se atontecerán | 
| Condicional o Pospretérito | me atontecería | te atontecerías | se atontecería | nos atonteceríamos | os atonteceríais | se atontecerían | 
| Tiempos compuestos | ||||||
| Pretérito perfecto o Antepresente | me he atontecido | te has atontecido | se ha atontecido | nos hemos atontecido | os habéis atontecido | se han atontecido | 
| Pretérito pluscuamperfecto o Antecopretérito | me había atontecido | te habías atontecido | se había atontecido | nos habíamos atontecido | os habíais atontecido | se habían atontecido | 
| Pretérito anterior o Antepretérito (poco usado) | me hube atontecido | te hubiste atontecido | se hubo atontecido | nos hubimos atontecido | os hubisteis atontecido | se hubieron atontecido | 
| Futuro perfecto o Antefuturo | me habré atontecido | te habrás atontecido | se habrá atontecido | nos habremos atontecido | os habréis atontecido | se habrán atontecido | 
| Condicional perfecto o Antepospretérito | me habría atontecido | te habrías atontecido | se habría atontecido | nos habríamos atontecido | os habríais atontecido | se habrían atontecido | 
| Modo subjuntivo | yo | tú vos2 | él / ella usted1 | nosotros nosotras | vosotros vosotras | ellos / ellas ustedes1 | 
| Tiempos simples | ||||||
| Presente | me atontezca | te atontezcastú te atontezcásvos2 | se atontezca | nos atontezcamos | os atontezcáis | se atontezcan | 
| Pretérito imperfecto o Pretérito | me atonteciera | te atontecieras | se atonteciera | nos atonteciéramos | os atontecierais | se atontecieran | 
| me atonteciese | te atontecieses | se atonteciese | nos atonteciésemos | os atontecieseis | se atonteciesen | |
| Futuro (en desuso) | me atonteciere | te atontecieres | se atonteciere | nos atonteciéremos | os atonteciereis | se atontecieren | 
| Tiempos compuestos | ||||||
| Pretérito perfecto o Antepresente | me haya atontecido | te hayastú  atontecido te hayásvos2 atontecido | se haya atontecido | nos hayamos atontecido | os hayáis atontecido | se hayan atontecido | 
| Pretérito pluscuamperfecto o Antepretérito | me hubiera atontecido | te hubieras atontecido | se hubiera atontecido | nos hubiéramos atontecido | os hubierais atontecido | se hubieran atontecido | 
| me hubiese atontecido | te hubieses atontecido | se hubiese atontecido | nos hubiésemos atontecido | os hubieseis atontecido | se hubiesen atontecido | |
| Futuro o Antefuturo (en desuso) | me hubiere atontecido | te hubieres atontecido | se hubiere atontecido | nos hubiéremos atontecido | os hubiereis atontecido | se hubieren atontecido | 
| Modo imperativo | tú vos | usted1 | nosotros nosotras | vosotros vosotras | ustedes1 | |
| Afirmativo | atontécetetú atontecetevos | atontézcase | atontezcámonos | atonteceos | atontézcanse | |
| Negativo | Se emplea el presente del modo subjuntivo | |||||
| 1 Usted y ustedes son pronombres de segunda persona, pero emplean las formas verbales de la tercera. 2 Las formas de «vos» varían en diversas zonas de América. El voseo rioplatense prefiere para el subjuntivo las formas de «tú». | ||||||
| Irregularidad: ce, ci se convierte en zca, zco ("atontece", "atontecía", "atontezco", "atontezcamos") | ||||||
Información adicional
    
- Derivación: tonto, tontería, tontera, tontada, tontuna, tontorrón, tontito, tontaina, tontear, tonteo, atontar, atontado, atontamiento, atontecer, atontolinar, atontolinado, entontecer, entontecimiento, tontiloco, tontivano, tontolculo, tontolaba, tontolnabo, tontopollas.
Traducciones
    
|  | 
Referencias y notas
    
- Por motivos estéticos, debe evitarse dejar una letra huérfana a final de línea. Más información.
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.