putrefactio
Latín
| putrefactiō | |
| clásico (AFI) | [pʊt.rɛˈfak.tɪ.oː] [pʊ.trɛˈfak.tɪ.oː] |
| rima | ak.ti.o |
Etimología
De putrefaciō y el sufijo tiō,[1] y aquel de putreō, -ēre ("pudrirse") y faciō, -ere ("hacer").[2]
Sustantivo femenino
3.ª declinación (m/f consonante) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | putrefactiō | putrefactiōnēs |
| Vocativo | putrefactiō | putrefactiōnēs |
| Acusativo | putrefactiōnem | putrefactiōnēs |
| Genitivo | putrefactiōnis | putrefactiōnum |
| Dativo | putrefactiōnī | putrefactiōnibus |
| Ablativo | putrefactiōne | putrefactiōnibus |
- 1
- Putrefacción.
- Uso: latín tardío.[1]
Referencias y notas
- Lewis, Charlton T. & Charles Short (ed.) (1879). «putrefactio“», A Latin Dictionary (en inglés). Nueva York: Harper and Brothers. ISBN 978-0-19-864201-5.
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.